Muhabir
New member
OleksandraOleksandra, annesinin Rusya’daki devlet televizyonlarının telaffuzunu benimsediğini söylüyor
Harkov kenti bombalanmaya başladığından beri Oleksandra dört köpeğiyle birlikte, dairesinin banyosunda saklanıyor.
“İlk patlamaları duyduğumda konuttan çıkarak köpeklerimi meskene aldım. Beşerler panik halindeydi, otomobillerini terk edip kaçıyordu ve ben de fazlaca korkmuştum” diyor.
25 yaşındaki Oleksandra, Moskova’daki annesiyle nizamlı olarak telefonda konuşuyor.
Ama kentinin bombalandığını gösteren görüntüler çekip annesine göndermesine karşın, onu yaşananlara ikna edemediğini söylüyor:
“Ebeveynlerimi korkutmak istemedim fakat onlara sivillerin ve çocukların öldüğünü anlatmaya başladım.
“Benim için kaygılı olsalar da bu çeşit olayların kazara yaşanmış olduğunu, Rus ordusunun asla sivilleri gaye almayacağını, Ukrayna ordusunun kendi halkını öldürdüğünü söylemeye devam ediyorlar.”
bir epey Ukraynalı’nın Rusya’da akrabası bulunuyor. Ve onların kıymetli bir kısmı da Ukrayna’da yaşananlara dair epeyce farklı fikirlere sahip. Oleksandra, bunun devlet denetimindeki Rus medyasının telaffuzundan kaynaklandığını düşünüyor.
Oleksandra, annesinin televizyonda duyduğu telaffuzları yine ettiğini anlatıyor:
“Annemin tam bir Rus spikeri üzere konuştuğunu görmek korkutucuydu. Beşerler onlara güveniyor ve halkın beynini yıkıyorlar.
“Ebeveynlerim burada askeri bir operasyon yapıldığının farkında. Ama ‘Ruslar sizi özgürleştirmeye geliyor. hiç bir şeye ziyan vermezler, size de dokunmazlar. Yalnızca askeri üsleri gaye alıyorlar’ diyorlar.”
Oleksandra ile konuşurken bombardıman devam ediyordu. İnternet teması zayıf olduğu için sesli iletilerle irtibat kurmaya devam ediyoruz.
“Sessizliğin nasıl bir şey olduğunu unuttum. Bombardıman aralıksız sürüyor” diyor.
Ancak o sırada Rus devlet televizyonlarında Harkov’daki yerleşim yerlerinin bombalanması, sivil vefatları yahut su sırasında beklerken ölen dört sivile dair hiç bir haber yoktu.
Rus kanalları savaşın niçininin Ukrayna’nın saldırganlığı olduğunu söylüyor ve bunu “özel bir özgürleştirme operasyonu” olarak niteliyor.
Rus medyası savaş, işgal yahut atak sözlerini kullanmaları durumunda, “Rus askerleri hakkında şuurlu bir biçimde dezenformasyon yayma” sebebi öne sürülerek yasaklanma tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor.
Tanınan TV kanallarında Ukrayna’da sivilleri tehdit eden şeyin Rus ordusu değil, onları canlı kalkan olarak kullanan Ukrayna milliyetçileri olduğu anlatılıyor.
Kimi Ruslar savaşı protesto etmek için sokaklara çıksa da devlet televizyonları bunu yayınlamıyor.
Kiev’de restoran işleten Mikhailo, Rus TV’lerini izlemeye vakti olmadığını söylüyor.
Ukrayna’nın başşehri bombalanmaya başladığında, tek düşündükleri şey kendisi ve eşinin altı yaşındaki kızları ve bebeklerini nasıl koruyabilecekleri olmuş.
Çocukları gece bombardıman seslerine uyanıp ağlamaya başlamış. Bunun üzerine evvel Kiev’in dışına, akabinde da ülke dışına çıkmışlar.
Ailesini Macaristan sonuna kadar götüren Mikhailo, akabinde direnişe takviye vermek için Ukrayna’nın batısına dönmüş.
Rusya’daki Nijni Novgorod kenti yakınlarında bir manastırda çalışan babasının kendilerini hiç aramamasına şaşırmış.
Babasını arayıp olanları anlattığında babası bunun yanlışsız olmadığını söylemiş, “Hayır bir savaş yok, Ruslar Ukrayna’yı Nazilerden kurtarıyor” demiş.
Mikhailo o andan evvel de Rus devletinin propaganda gücünün farkında olduğunu ama bu kelamları babasından duyduğunda yıkıldığını anlatıyor:
“Kendi babam bana inanmıyor. Burada olduğumu ve her şeyi gözlerimle gördüğümü bilmesine karşın. Üstelik annem de burada.
“Anneannemle birlikte bombardımandan korunmak için banyoda saklanıyorlar.
Rus medyası yıllardır ağır bir devlet denetimi altında ve Rusya’nın hareketlerine dair tenkitler medyada yer bulamıyor.
Glasgow Üniversitesi’nden siyasi bağlantı ve Rusya uzmanı Dr. Joanna Szostek, “Devlet söylemi Rusya’yı her vakit güzel adam olarak gösteriyor” diyor ve ekliyor:
“İkinci Dünya Savaşı’na dair anlatılarında da Rusya’nın hiç bir yanlışı olmadığı aktarılıyor. Bu yüzden Rusya’da kimse bugün olanlara inanmıyor.”
Rusların değerli bir kısmının öbür görüşleri araştırma muhtaçlığı hissetmediğini söyleyen Szostek, bir fazlaca Rus’un komşu ülkelerdeki akrabalarına inanmamasının ardında da bunun yattığını belirtiyor:
“Rusya’yı eleştiren beşerler ‘hain’ yahut ‘ajan’ olarak betimleniyor, Batı için çalışan bireyler oldukları anlatılıyor. Bu yüzden kendi kızınıza bile inanmaz hale geliyorsunuz.”
Anastasya’nın ebeveynleri de Donetsk Halk Cumhuriyeti’ne 20 kilometre uzakta küçük bir köyde yaşıyor. Köy hâlâ Ukrayna’nın denetiminde olsa da konutta yalnızca Rus kanalları izleniyor. Meskenin duvarındaki saat bile Moskova saatine göre ayarlanmış.
Bu yüzden 24 Şubat sabahında Kiev’de siren sesleriyle uyandığında, ailesinin nasıl bir reaksiyon vereceğini kestirim ettiğini anlatıyor:
“Sabah beşte taktan fırlar fırlamaz annemi aradım. Aramama fazlaca şaşırdı, sesi epeyce sakin geliyordu.”
BBC Ukraynaca Servisi’ne konuşan Anastasya, uyandıktan daha sonra patlamalar duyduğunu ve endişelendiğini söylüyor.
“Annemi yeniden aradım, korktuğumu söylemiş oldum. ‘Endişelenme, Rusya Kiev’i asla bombalamaz’ dedi sakin bir biçimde” diyen Anastasya, konuşmanın devamını şu biçimde anlatıyor:
“Bombardımanın oldukcatan başladığını, sivillerin öldüğünü söylemiş oldum.
“‘Ama Ukrayna Donbas’ı bombaladığında yapmamız gereken buydu’ diye cevap verdi, gülerek.
“Bir an nefes alamadım. Annemin bunu bu kadar zalimce söylemesi kalbimi kırdı.”
Anastasya Rus medyasının “şanlı Rus ordusunun Ukrayna’yı Nazilerden kurtardığını” anlattığını söylüyor.
senelerca ailesiyle siyasi tartışmalara girmekten kaçındığını, lakin bu sefer telefonu hızına kapadığını aktarıyor.
Anastasya bizimle konuşurken, sığınakta geçen dört günün akabinde Kiev’i terk etmek üzere yoldaydı.
Aklında ise geleceğin meçhullüğü vardı:
“Kafamda bir epeyce niyet dönüp duruyor. Bize ne olacak? Bu çatışma ne kadar sürecek? Bir gün meskenime dönebilecek miyim? Ailemi tekrar nazaranbilecek miyim? Onları fazlaca seviyorum lakin içimde bir şeyler kırıldı ve tekrar düzelebileceğini sanmıyorum.”
Harkov kenti bombalanmaya başladığından beri Oleksandra dört köpeğiyle birlikte, dairesinin banyosunda saklanıyor.
“İlk patlamaları duyduğumda konuttan çıkarak köpeklerimi meskene aldım. Beşerler panik halindeydi, otomobillerini terk edip kaçıyordu ve ben de fazlaca korkmuştum” diyor.
25 yaşındaki Oleksandra, Moskova’daki annesiyle nizamlı olarak telefonda konuşuyor.
Ama kentinin bombalandığını gösteren görüntüler çekip annesine göndermesine karşın, onu yaşananlara ikna edemediğini söylüyor:
“Ebeveynlerimi korkutmak istemedim fakat onlara sivillerin ve çocukların öldüğünü anlatmaya başladım.
“Benim için kaygılı olsalar da bu çeşit olayların kazara yaşanmış olduğunu, Rus ordusunun asla sivilleri gaye almayacağını, Ukrayna ordusunun kendi halkını öldürdüğünü söylemeye devam ediyorlar.”
bir epey Ukraynalı’nın Rusya’da akrabası bulunuyor. Ve onların kıymetli bir kısmı da Ukrayna’da yaşananlara dair epeyce farklı fikirlere sahip. Oleksandra, bunun devlet denetimindeki Rus medyasının telaffuzundan kaynaklandığını düşünüyor.
Oleksandra, annesinin televizyonda duyduğu telaffuzları yine ettiğini anlatıyor:
“Annemin tam bir Rus spikeri üzere konuştuğunu görmek korkutucuydu. Beşerler onlara güveniyor ve halkın beynini yıkıyorlar.
“Ebeveynlerim burada askeri bir operasyon yapıldığının farkında. Ama ‘Ruslar sizi özgürleştirmeye geliyor. hiç bir şeye ziyan vermezler, size de dokunmazlar. Yalnızca askeri üsleri gaye alıyorlar’ diyorlar.”
Oleksandra ile konuşurken bombardıman devam ediyordu. İnternet teması zayıf olduğu için sesli iletilerle irtibat kurmaya devam ediyoruz.
“Sessizliğin nasıl bir şey olduğunu unuttum. Bombardıman aralıksız sürüyor” diyor.
Ancak o sırada Rus devlet televizyonlarında Harkov’daki yerleşim yerlerinin bombalanması, sivil vefatları yahut su sırasında beklerken ölen dört sivile dair hiç bir haber yoktu.
Rus kanalları savaşın niçininin Ukrayna’nın saldırganlığı olduğunu söylüyor ve bunu “özel bir özgürleştirme operasyonu” olarak niteliyor.
Rus medyası savaş, işgal yahut atak sözlerini kullanmaları durumunda, “Rus askerleri hakkında şuurlu bir biçimde dezenformasyon yayma” sebebi öne sürülerek yasaklanma tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor.
Tanınan TV kanallarında Ukrayna’da sivilleri tehdit eden şeyin Rus ordusu değil, onları canlı kalkan olarak kullanan Ukrayna milliyetçileri olduğu anlatılıyor.
Kimi Ruslar savaşı protesto etmek için sokaklara çıksa da devlet televizyonları bunu yayınlamıyor.
Kiev’de restoran işleten Mikhailo, Rus TV’lerini izlemeye vakti olmadığını söylüyor.
Ukrayna’nın başşehri bombalanmaya başladığında, tek düşündükleri şey kendisi ve eşinin altı yaşındaki kızları ve bebeklerini nasıl koruyabilecekleri olmuş.
Çocukları gece bombardıman seslerine uyanıp ağlamaya başlamış. Bunun üzerine evvel Kiev’in dışına, akabinde da ülke dışına çıkmışlar.
Ailesini Macaristan sonuna kadar götüren Mikhailo, akabinde direnişe takviye vermek için Ukrayna’nın batısına dönmüş.
Rusya’daki Nijni Novgorod kenti yakınlarında bir manastırda çalışan babasının kendilerini hiç aramamasına şaşırmış.
Babasını arayıp olanları anlattığında babası bunun yanlışsız olmadığını söylemiş, “Hayır bir savaş yok, Ruslar Ukrayna’yı Nazilerden kurtarıyor” demiş.
Mikhailo o andan evvel de Rus devletinin propaganda gücünün farkında olduğunu ama bu kelamları babasından duyduğunda yıkıldığını anlatıyor:
“Kendi babam bana inanmıyor. Burada olduğumu ve her şeyi gözlerimle gördüğümü bilmesine karşın. Üstelik annem de burada.
“Anneannemle birlikte bombardımandan korunmak için banyoda saklanıyorlar.
Rus medyası yıllardır ağır bir devlet denetimi altında ve Rusya’nın hareketlerine dair tenkitler medyada yer bulamıyor.
Glasgow Üniversitesi’nden siyasi bağlantı ve Rusya uzmanı Dr. Joanna Szostek, “Devlet söylemi Rusya’yı her vakit güzel adam olarak gösteriyor” diyor ve ekliyor:
“İkinci Dünya Savaşı’na dair anlatılarında da Rusya’nın hiç bir yanlışı olmadığı aktarılıyor. Bu yüzden Rusya’da kimse bugün olanlara inanmıyor.”
Rusların değerli bir kısmının öbür görüşleri araştırma muhtaçlığı hissetmediğini söyleyen Szostek, bir fazlaca Rus’un komşu ülkelerdeki akrabalarına inanmamasının ardında da bunun yattığını belirtiyor:
“Rusya’yı eleştiren beşerler ‘hain’ yahut ‘ajan’ olarak betimleniyor, Batı için çalışan bireyler oldukları anlatılıyor. Bu yüzden kendi kızınıza bile inanmaz hale geliyorsunuz.”
Anastasya’nın ebeveynleri de Donetsk Halk Cumhuriyeti’ne 20 kilometre uzakta küçük bir köyde yaşıyor. Köy hâlâ Ukrayna’nın denetiminde olsa da konutta yalnızca Rus kanalları izleniyor. Meskenin duvarındaki saat bile Moskova saatine göre ayarlanmış.
Bu yüzden 24 Şubat sabahında Kiev’de siren sesleriyle uyandığında, ailesinin nasıl bir reaksiyon vereceğini kestirim ettiğini anlatıyor:
“Sabah beşte taktan fırlar fırlamaz annemi aradım. Aramama fazlaca şaşırdı, sesi epeyce sakin geliyordu.”
BBC Ukraynaca Servisi’ne konuşan Anastasya, uyandıktan daha sonra patlamalar duyduğunu ve endişelendiğini söylüyor.
“Annemi yeniden aradım, korktuğumu söylemiş oldum. ‘Endişelenme, Rusya Kiev’i asla bombalamaz’ dedi sakin bir biçimde” diyen Anastasya, konuşmanın devamını şu biçimde anlatıyor:
“Bombardımanın oldukcatan başladığını, sivillerin öldüğünü söylemiş oldum.
“‘Ama Ukrayna Donbas’ı bombaladığında yapmamız gereken buydu’ diye cevap verdi, gülerek.
“Bir an nefes alamadım. Annemin bunu bu kadar zalimce söylemesi kalbimi kırdı.”
Anastasya Rus medyasının “şanlı Rus ordusunun Ukrayna’yı Nazilerden kurtardığını” anlattığını söylüyor.
senelerca ailesiyle siyasi tartışmalara girmekten kaçındığını, lakin bu sefer telefonu hızına kapadığını aktarıyor.
Anastasya bizimle konuşurken, sığınakta geçen dört günün akabinde Kiev’i terk etmek üzere yoldaydı.
Aklında ise geleceğin meçhullüğü vardı:
“Kafamda bir epeyce niyet dönüp duruyor. Bize ne olacak? Bu çatışma ne kadar sürecek? Bir gün meskenime dönebilecek miyim? Ailemi tekrar nazaranbilecek miyim? Onları fazlaca seviyorum lakin içimde bir şeyler kırıldı ve tekrar düzelebileceğini sanmıyorum.”