Trabzonspor’un şampiyonluğu: Bir avuç genç yüreğin yazdığı destan “Dozer Cemil’in penaltı noktasındaki topa ayağının değdiği an, Atay’ın PTT kalesine kornerden gönderdiği topun ağlara değdiği an, Ali Kemal’in Ordu’da dizine kırıcı tekmenin değdiği an, Hüseyin’in ağır çekimde yükselip topa alnını değdirdiği an… Bütün bunlar ve öbür anlar toplanıp artık yeni bir an olduğunda, Cornelius’un vurduğu gol olduğunda Boztepe’den bir çocuk kendisini boşluğa bırakıp bıldırcın sürüsüne katılır. O anda o kent sen olursun, sen de o kent…”
Direktör Tayfun Pirselimoğlu, şampiyon kenti bu satırlarla tasvir ediyor…
Hami Mandıralı’nın frikiklerini hatırlayacak yaşlarındakiler 95-96 dönemindeki şampiyonluğun ‘direklerden’ döndüğünü bilir. 2011 dönemini yaşayanlar da her Trabzonsporlunun gerçek şampiyonun bordo mavi olduğuna inandığını bildiği üzere.
‘Trabzonspor nasıl şampiyon oldu?’ Tahminen de birincinin kulüp resmi sitesinin ön şampiyonluk fotoğrafını beğenmesi sorun edilen Ekrem İmamoğlu’nun 2. İstanbul seçimlerini kazandığı üzere denebilir: Yani rakiplerine fark atarak.
Ahmet Ağaoğlu’nun yanlışsız planlaması, Abdullah Avcı’nın sistemi, futbolcuların katkısı ve olağan ki yalnızca 61’e değil tüm dakikalara damga varan ve o meşhur sloganla yalnız kente değil tüm ülkeye ve fazlasına yayılan Trabzonspor taraftarı. Hepsinden biraz biraz ya da hepsinden hayli fazlaca.
Kazım Koyuncu’nun o marşta şöylekidiği üzere: Bir avuç genç yürek yazdı bordo mavi destanını. Ve bir daha birebir ‘şampiyon kimdir diye sorma’ dediği üzere biz de spor müelliflerine, kim değil de nasıl diye sorduk.
UĞUR VARDAN: ENDÜSTRİYEL ÇAĞLARIN ŞAMPİYONLUĞU
Bizim futbol coğrafyamızdaki hâkim görünüm uzun müddettir şöyleki bir görünüm arz ediyordu: 1959’da start alan bir lig serüveninde tepeyi daima ‘Üç İstanbullu’ görüyordu. Denklem Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş içinde kuruluyor, ortada bir Eskisehirspor, Boluspor, Bursaspor ışıklar saçıyor ancak sonuncu sonuçta ‘mutlu son’a daima bu üçlü ulaşıyordu.
1973-74 döneminde Türkiye Ligi’ne iki Karadeniz temsilcisi dahil oluyordu. Biri Batı’dan Zonguldakspor, oburu Doğu’dan Trabzonspor. Hırçın dalgaların temsilcileri olarak katıldıkları bu yarışta bilhassa Bordo-Mavili kanat, istikrarları ve de tarihin akışını değiştirecekti.
60’lar ve 70’ler boyunca yaşanan göç rüzgârında ülkenin birfazlaca bölgesinde yaşama umudu arayan, emeğin peşine düşen onca Trabzon kökenli vatandaşın kalbine ve ruhuna da seslenen, gurbetteki yalnızlığına son veren bir grup futbol tarihimizde yükselecek, birinci lig yarışını (yani 1974-75 sezonu) dokuzuncu sırada tamamlayacak ve sonraki dönem da ipi göğüsleyerek mükemmel bir zafere imza atacaktı. Evet, 16 grubun sürüklediği şampiyonluk yarışında son gülen taraf Karadeniz temsilcisiydi ve inanılmaz bir hikayeye imza atıyorlardı. Üstelik kulüp, tarihe yörenin yetiştirdiği teknik yönetici ve futbolcularla derin bir imza atıyordu.
bu biçimde başladı Trabzonspor’un futbol belleğimizdeki derin yeri. 1977-78’de ortaya Fenerbahçe’nin şampiyonluğu girse de uzun bir süre tepeyi Bordo-Mavililer domine etti. Kendi coğrafyasının ürettiği futbolcular ve Ahmet Suat Özyazıcı-Özkan Sümer ikilisinin dönüşümlü teknik yöneticiliği öncülüğünde futbolumuzun dördüncü büyüğü olarak tarih sahnesindeki yerlerini aldılar.
Birinci şampiyonluklarından itibaren çoklukla yarışı Fenerbahçe’ye karşı sürdürdükleri için Sarı-Lacivertliler onlar için, onlar da Sarı-Lacivertliler için daima özel bir rakip oldu. 1995-96 dönemindeki yarış ve Avni Aker’de 2-1 kaybedilen maçtan daha sonra Sarı Kanarya’nın şampiyon olması ve bu maçın travmatik tesirleri, akabinde 2010-11 dönemindeki benzeri rekabet, daha sonrasında işin için giren ‘Şike soruşturması’, nihayetinde aklanan Fenerbahçe derken sorun eski ‘güzel rekabet’ ortamının hayli uzağına düştü.
Bütün bunlar geçmişten anılarda yer eden izler. Bugünün gerçeği ise şu: Trabzonspor, bir daha eski unvanıyla buluştu. En son 1983-84 döneminde oturduğu koltuğa bir daha kuruluyor. Bu, 38 yıllık bir hasretin sonu demek.
Ortada, Trabzonspor’a ilişkin olan ‘Üç İstanbullu’ haricinde şampiyonluk goren ekip hüviyetini Bursaspor ve bir daha İstanbul temsilcisi olan Başakşehir de üzerine geçirdi. Ancak şu yargıda bulunabiliriz elbette: Bordo-Mavililer bu dönem itibariyle genleriyle bir sefer daha buluştu. Bu sezonki şampiyonluğun manası da farklı; şu biçimde ki bu muvaffakiyetle Karadeniz temsilcisi bir manada ’21. yüzyıl’a ‘Merhaba’ dedi! Öte yandan geçmişin muvaffakiyetleri biraz da futbolun ülkede nispeten amatör bir ruhla oynandığı, seyircinin de oyuna benzeri hislerle ve tutkuyla sarıldığı periyotların sözüydü. Bugün artık futbol denen oyun ziyadesiyle ‘Endüstriyel’ bir kimlik kazanmış durumda. Bu açıdan Abdullah Avcı ve öğrencilerinin şampiyonluğu, Trabzonspor’un da bu çağda kendisini var ettiğinin göstergesi bence…
‘Kutlarım, Avrupa’da da başarılır dilerim’ diyerek son noktayı koyayım…”
CÜNEYT MUHARREMOĞLU: KASKETTEN ŞAMPİYONLUK ÇIKTI!
Bordo mavililer, bilhassa 3 büyük rakibi Beşiktaş, Fenerbahçe ve Galatasaray’ın bilakis dönem planlamasını hakikat bir biçimde yaptı. Transferlerini dönem öncesi kampına yetiştirdi.
Avrupa kupalarında İtalyan temsilcisi Roma’ya elenmesi tahminen de Trabzonspor’un talihi oldu. Beşiktaş Şampiyonlar Ligi’nde, Fenerbahçe ve Galatasaray Avrupa Ligi’nde hafta içi maçları oynarken Karadeniz Fırtınası, Harika Lig’e odaklandı.
Lider Ahmet Ağaoğlu önderliğinde Teknik Yönetici Abdullah Avcı, hem tribünleri hem kadrosu âlâ yönetti. Trabzonspor’un stadında alışılmamış sesler gitti, rakipleri boğan bir taraftar geldi. Bunun kararı olarak Trabzonspor, bu dönem kendi alanında mağlubiyet yüzü görmedi.
Abdullah Avcı, taktığı ‘şampiyonluk kasketi’ üzere hem taraftarı motive edecek prosedürler buldu tıpkı vakitte kadro dönem ortasında sakatlık konusunda büyük şanssızlıklar yaşamalarına karşın bunları bir biçimde telafi etmeyi başardı.
Başta kaleci Uğurcan Çakır olmak üzere futbolcular şampiyonluğa odaklandı ve hafta hafta güçlerini rakiplerine gösterdi.
Öne çıkarılması gereken daha biroldukca öge varken maalesef hakemler konusunda yaşanan gelişmeler, TFF ve MHK’daki istifalar Trabzonspor’un muvaffakiyetini değil fakat Türk futbolunu tartışmaya açtı. Trabzonspor 38 yıl daha sonra kasketten şampiyonluk çıkarırken keşke ‘gölge’ etmeselerdi.
KENAN BAŞARAN: YENİ ŞAMPİYONLUĞUN DA EN BÜYÜK FAVORİSİ
Harika Lig’de şampiyonluk hikayeleri esasen benzeridir. Bir dönemliğine sağlanan maksat birliği keyifli sona götürebiliyor. Trabzonspor da işin özünde bunu gerçekleştirdi.
Tüm bileşenleriyle gayeye odaklandı ve başardı. Genel olarak şöyleki maddelendirebilirim:
-Ahmet Ağaoğlu, evvelki liderlere göre daha farklı bir yol izledi. Öncelikle, Fenerbahçe maçlarında Trabzonspor’a ziyan veren tansiyonu bitirdi. Gerçekten Ağaoğlu ile birlikte Trabzonspor, 8 yıl daha sonra Fenerbahçe’yi yenebildi.
-Bu şampiyonluk zati 2019’da gelecekti lakin hem pandemi tıpkı vakitte teknik heyette yapılan kusurlu değişim, geciktirdi.
-Abdullah Avcı’nın misyona getirilmesi ve geçen dönemden itibaren bu dönemin planlamasının yapılması, uyumlu ve fazlaca alternatifli bir takım kurulması şampiyonluğun mihenk taşı oldu.
-Avcı, kadrosu olduğu kadar, taraftarı da medyayı da alana odaklanacak biçimde düzgün yönetti. İdare de şampiyonluk garanti olana kadar, Fenerbahçe ile olan 2011 hengamesini bu dönem öne çıkarmadı. bu biçimdece büsbütün şampiyonluk yarışına konsantre olundu.
-Üç büyüklerin yarıştan bir biçimde erken kopması da Trabzonspor’un işini epey kolaylaştırdı.
-Puan farkına karşın, devre ortası epeyce sayıda transfer yapması büyük avantaj sağladı.
-Üç büyükler, hakemlerin Trabzonspor’u kolladığını savunuyor lakin yıllardır birebir tezler, onlar şampiyon olduğunda da öne sürülüyor.
Pekala Sergen Yalçın’ın sürdürülebilir olmayan muvaffakiyet Abdullah Avcı için ne üzere işaretler barındırıyor?
Beşiktaş niye devamını getiremedi? Evvel Beşiktaş’ın ikili kupalı muvaffakiyetini hakikat tahlil etmek lazım. Sürdürülebilir bir muvaffakiyet değildi. Beşiktaş, fazlaca Avrupai işler yaparak şampiyon olmadı. Eğrisi doğrusuna uydu ve oldu. Bir tuhaf şampiyonluktu zati.
niye?
-Kariyerinde bir tam dönemi olmayan Sergen Yalçın, tarihin en uzun ligini tıpkı vakitte ikili kupayla bitirdi!
-Kendi tabiriyle bu başarıyı idarede gerisinden kuyu kazanlar olduğu biçimde kazandı!
-Cep telefonundan 2 dakika izleyip “Alın” dediği Ghezzal’ın sıradışı performansı şampiyonlukta etmen oldu.
-Takımı büsbütün 80’ler 90’lardaki iş modeliyle yönetti. Ya Guordiola, Klopp, Tuchel üzere hocaların çalışma biçimleri yanlıştı yahut Yalçın’ın! Ancak şampiyon yaptığı için sorgulanmadı.
-Ezeli rakiplerine bakılırsa daha düşük bütçeli ve dar bir takımla şampiyon olundu. Bu kısıtlı durum zati Sergen Yalçın’ın avantajıydı. Zira bu dönem daha varlıklı bir takımla Şampiyonlar Ligi’nde sıfır çekti, ligden de erken koptu.
Beşiktaş, ikili kupayı getiren modeli sorgulamadan yeni döneme başladı. Üstelik ‘kuyu kazanlar’la bir arada (!) Yalçın ile 40 gün yeni mukavele yapılmadı. İki taraf toplumsal medya üzerinden birbiriyle savaştı. Ve kerhen yola çıkıldı. Kadro dönemi hocasız açtı ve yeterli bir hazırlık devri geçiremedi. Sonuçta da zoraki beraberlik yürümedi. Beşiktaş, Sergen Yalçın’ın yerine Valerien Ismail’İ gitirirken ‘modern ve bilimsel idman’a vurgu yaparak, bir özeleştiri de yapmış oldu lakin son Şampiyonlar Ligi’ni de kötü harcamış oldu bu ortada.
Abdullah Avcı sistematik çalışan bir isim. Onun ekibi gelecek yıl Beşiktaş üzere bir dalgalanma yaşamaz. bir daha yarış ortasında olur. Hatta şampiyonluğun en büyük favorisi olur.
Lakin Türkiye’de her dönem kağıtlar baştan karılır. Uzun vadeli planlar işlemez. Dönemlik planlamayı en uygun yapan kazanır. Toplamda futbol sistemimizin ülkenin bir izdüşümü olduğunu; ekonomik ve politik konjonktürden de üzücü biçimde etkilediğini unutmamalıyız.
Direktör Tayfun Pirselimoğlu, şampiyon kenti bu satırlarla tasvir ediyor…
Hami Mandıralı’nın frikiklerini hatırlayacak yaşlarındakiler 95-96 dönemindeki şampiyonluğun ‘direklerden’ döndüğünü bilir. 2011 dönemini yaşayanlar da her Trabzonsporlunun gerçek şampiyonun bordo mavi olduğuna inandığını bildiği üzere.
‘Trabzonspor nasıl şampiyon oldu?’ Tahminen de birincinin kulüp resmi sitesinin ön şampiyonluk fotoğrafını beğenmesi sorun edilen Ekrem İmamoğlu’nun 2. İstanbul seçimlerini kazandığı üzere denebilir: Yani rakiplerine fark atarak.
Ahmet Ağaoğlu’nun yanlışsız planlaması, Abdullah Avcı’nın sistemi, futbolcuların katkısı ve olağan ki yalnızca 61’e değil tüm dakikalara damga varan ve o meşhur sloganla yalnız kente değil tüm ülkeye ve fazlasına yayılan Trabzonspor taraftarı. Hepsinden biraz biraz ya da hepsinden hayli fazlaca.
Kazım Koyuncu’nun o marşta şöylekidiği üzere: Bir avuç genç yürek yazdı bordo mavi destanını. Ve bir daha birebir ‘şampiyon kimdir diye sorma’ dediği üzere biz de spor müelliflerine, kim değil de nasıl diye sorduk.
UĞUR VARDAN: ENDÜSTRİYEL ÇAĞLARIN ŞAMPİYONLUĞU
Bizim futbol coğrafyamızdaki hâkim görünüm uzun müddettir şöyleki bir görünüm arz ediyordu: 1959’da start alan bir lig serüveninde tepeyi daima ‘Üç İstanbullu’ görüyordu. Denklem Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş içinde kuruluyor, ortada bir Eskisehirspor, Boluspor, Bursaspor ışıklar saçıyor ancak sonuncu sonuçta ‘mutlu son’a daima bu üçlü ulaşıyordu.
1973-74 döneminde Türkiye Ligi’ne iki Karadeniz temsilcisi dahil oluyordu. Biri Batı’dan Zonguldakspor, oburu Doğu’dan Trabzonspor. Hırçın dalgaların temsilcileri olarak katıldıkları bu yarışta bilhassa Bordo-Mavili kanat, istikrarları ve de tarihin akışını değiştirecekti.
60’lar ve 70’ler boyunca yaşanan göç rüzgârında ülkenin birfazlaca bölgesinde yaşama umudu arayan, emeğin peşine düşen onca Trabzon kökenli vatandaşın kalbine ve ruhuna da seslenen, gurbetteki yalnızlığına son veren bir grup futbol tarihimizde yükselecek, birinci lig yarışını (yani 1974-75 sezonu) dokuzuncu sırada tamamlayacak ve sonraki dönem da ipi göğüsleyerek mükemmel bir zafere imza atacaktı. Evet, 16 grubun sürüklediği şampiyonluk yarışında son gülen taraf Karadeniz temsilcisiydi ve inanılmaz bir hikayeye imza atıyorlardı. Üstelik kulüp, tarihe yörenin yetiştirdiği teknik yönetici ve futbolcularla derin bir imza atıyordu.
bu biçimde başladı Trabzonspor’un futbol belleğimizdeki derin yeri. 1977-78’de ortaya Fenerbahçe’nin şampiyonluğu girse de uzun bir süre tepeyi Bordo-Mavililer domine etti. Kendi coğrafyasının ürettiği futbolcular ve Ahmet Suat Özyazıcı-Özkan Sümer ikilisinin dönüşümlü teknik yöneticiliği öncülüğünde futbolumuzun dördüncü büyüğü olarak tarih sahnesindeki yerlerini aldılar.
Birinci şampiyonluklarından itibaren çoklukla yarışı Fenerbahçe’ye karşı sürdürdükleri için Sarı-Lacivertliler onlar için, onlar da Sarı-Lacivertliler için daima özel bir rakip oldu. 1995-96 dönemindeki yarış ve Avni Aker’de 2-1 kaybedilen maçtan daha sonra Sarı Kanarya’nın şampiyon olması ve bu maçın travmatik tesirleri, akabinde 2010-11 dönemindeki benzeri rekabet, daha sonrasında işin için giren ‘Şike soruşturması’, nihayetinde aklanan Fenerbahçe derken sorun eski ‘güzel rekabet’ ortamının hayli uzağına düştü.
Bütün bunlar geçmişten anılarda yer eden izler. Bugünün gerçeği ise şu: Trabzonspor, bir daha eski unvanıyla buluştu. En son 1983-84 döneminde oturduğu koltuğa bir daha kuruluyor. Bu, 38 yıllık bir hasretin sonu demek.
Ortada, Trabzonspor’a ilişkin olan ‘Üç İstanbullu’ haricinde şampiyonluk goren ekip hüviyetini Bursaspor ve bir daha İstanbul temsilcisi olan Başakşehir de üzerine geçirdi. Ancak şu yargıda bulunabiliriz elbette: Bordo-Mavililer bu dönem itibariyle genleriyle bir sefer daha buluştu. Bu sezonki şampiyonluğun manası da farklı; şu biçimde ki bu muvaffakiyetle Karadeniz temsilcisi bir manada ’21. yüzyıl’a ‘Merhaba’ dedi! Öte yandan geçmişin muvaffakiyetleri biraz da futbolun ülkede nispeten amatör bir ruhla oynandığı, seyircinin de oyuna benzeri hislerle ve tutkuyla sarıldığı periyotların sözüydü. Bugün artık futbol denen oyun ziyadesiyle ‘Endüstriyel’ bir kimlik kazanmış durumda. Bu açıdan Abdullah Avcı ve öğrencilerinin şampiyonluğu, Trabzonspor’un da bu çağda kendisini var ettiğinin göstergesi bence…
‘Kutlarım, Avrupa’da da başarılır dilerim’ diyerek son noktayı koyayım…”
CÜNEYT MUHARREMOĞLU: KASKETTEN ŞAMPİYONLUK ÇIKTI!
Bordo mavililer, bilhassa 3 büyük rakibi Beşiktaş, Fenerbahçe ve Galatasaray’ın bilakis dönem planlamasını hakikat bir biçimde yaptı. Transferlerini dönem öncesi kampına yetiştirdi.
Avrupa kupalarında İtalyan temsilcisi Roma’ya elenmesi tahminen de Trabzonspor’un talihi oldu. Beşiktaş Şampiyonlar Ligi’nde, Fenerbahçe ve Galatasaray Avrupa Ligi’nde hafta içi maçları oynarken Karadeniz Fırtınası, Harika Lig’e odaklandı.
Lider Ahmet Ağaoğlu önderliğinde Teknik Yönetici Abdullah Avcı, hem tribünleri hem kadrosu âlâ yönetti. Trabzonspor’un stadında alışılmamış sesler gitti, rakipleri boğan bir taraftar geldi. Bunun kararı olarak Trabzonspor, bu dönem kendi alanında mağlubiyet yüzü görmedi.
Abdullah Avcı, taktığı ‘şampiyonluk kasketi’ üzere hem taraftarı motive edecek prosedürler buldu tıpkı vakitte kadro dönem ortasında sakatlık konusunda büyük şanssızlıklar yaşamalarına karşın bunları bir biçimde telafi etmeyi başardı.
Başta kaleci Uğurcan Çakır olmak üzere futbolcular şampiyonluğa odaklandı ve hafta hafta güçlerini rakiplerine gösterdi.
Öne çıkarılması gereken daha biroldukca öge varken maalesef hakemler konusunda yaşanan gelişmeler, TFF ve MHK’daki istifalar Trabzonspor’un muvaffakiyetini değil fakat Türk futbolunu tartışmaya açtı. Trabzonspor 38 yıl daha sonra kasketten şampiyonluk çıkarırken keşke ‘gölge’ etmeselerdi.
KENAN BAŞARAN: YENİ ŞAMPİYONLUĞUN DA EN BÜYÜK FAVORİSİ
Harika Lig’de şampiyonluk hikayeleri esasen benzeridir. Bir dönemliğine sağlanan maksat birliği keyifli sona götürebiliyor. Trabzonspor da işin özünde bunu gerçekleştirdi.
Tüm bileşenleriyle gayeye odaklandı ve başardı. Genel olarak şöyleki maddelendirebilirim:
-Ahmet Ağaoğlu, evvelki liderlere göre daha farklı bir yol izledi. Öncelikle, Fenerbahçe maçlarında Trabzonspor’a ziyan veren tansiyonu bitirdi. Gerçekten Ağaoğlu ile birlikte Trabzonspor, 8 yıl daha sonra Fenerbahçe’yi yenebildi.
-Bu şampiyonluk zati 2019’da gelecekti lakin hem pandemi tıpkı vakitte teknik heyette yapılan kusurlu değişim, geciktirdi.
-Abdullah Avcı’nın misyona getirilmesi ve geçen dönemden itibaren bu dönemin planlamasının yapılması, uyumlu ve fazlaca alternatifli bir takım kurulması şampiyonluğun mihenk taşı oldu.
-Avcı, kadrosu olduğu kadar, taraftarı da medyayı da alana odaklanacak biçimde düzgün yönetti. İdare de şampiyonluk garanti olana kadar, Fenerbahçe ile olan 2011 hengamesini bu dönem öne çıkarmadı. bu biçimdece büsbütün şampiyonluk yarışına konsantre olundu.
-Üç büyüklerin yarıştan bir biçimde erken kopması da Trabzonspor’un işini epey kolaylaştırdı.
-Puan farkına karşın, devre ortası epeyce sayıda transfer yapması büyük avantaj sağladı.
-Üç büyükler, hakemlerin Trabzonspor’u kolladığını savunuyor lakin yıllardır birebir tezler, onlar şampiyon olduğunda da öne sürülüyor.
Pekala Sergen Yalçın’ın sürdürülebilir olmayan muvaffakiyet Abdullah Avcı için ne üzere işaretler barındırıyor?
Beşiktaş niye devamını getiremedi? Evvel Beşiktaş’ın ikili kupalı muvaffakiyetini hakikat tahlil etmek lazım. Sürdürülebilir bir muvaffakiyet değildi. Beşiktaş, fazlaca Avrupai işler yaparak şampiyon olmadı. Eğrisi doğrusuna uydu ve oldu. Bir tuhaf şampiyonluktu zati.
niye?
-Kariyerinde bir tam dönemi olmayan Sergen Yalçın, tarihin en uzun ligini tıpkı vakitte ikili kupayla bitirdi!
-Kendi tabiriyle bu başarıyı idarede gerisinden kuyu kazanlar olduğu biçimde kazandı!
-Cep telefonundan 2 dakika izleyip “Alın” dediği Ghezzal’ın sıradışı performansı şampiyonlukta etmen oldu.
-Takımı büsbütün 80’ler 90’lardaki iş modeliyle yönetti. Ya Guordiola, Klopp, Tuchel üzere hocaların çalışma biçimleri yanlıştı yahut Yalçın’ın! Ancak şampiyon yaptığı için sorgulanmadı.
-Ezeli rakiplerine bakılırsa daha düşük bütçeli ve dar bir takımla şampiyon olundu. Bu kısıtlı durum zati Sergen Yalçın’ın avantajıydı. Zira bu dönem daha varlıklı bir takımla Şampiyonlar Ligi’nde sıfır çekti, ligden de erken koptu.
Beşiktaş, ikili kupayı getiren modeli sorgulamadan yeni döneme başladı. Üstelik ‘kuyu kazanlar’la bir arada (!) Yalçın ile 40 gün yeni mukavele yapılmadı. İki taraf toplumsal medya üzerinden birbiriyle savaştı. Ve kerhen yola çıkıldı. Kadro dönemi hocasız açtı ve yeterli bir hazırlık devri geçiremedi. Sonuçta da zoraki beraberlik yürümedi. Beşiktaş, Sergen Yalçın’ın yerine Valerien Ismail’İ gitirirken ‘modern ve bilimsel idman’a vurgu yaparak, bir özeleştiri de yapmış oldu lakin son Şampiyonlar Ligi’ni de kötü harcamış oldu bu ortada.
Abdullah Avcı sistematik çalışan bir isim. Onun ekibi gelecek yıl Beşiktaş üzere bir dalgalanma yaşamaz. bir daha yarış ortasında olur. Hatta şampiyonluğun en büyük favorisi olur.
Lakin Türkiye’de her dönem kağıtlar baştan karılır. Uzun vadeli planlar işlemez. Dönemlik planlamayı en uygun yapan kazanır. Toplamda futbol sistemimizin ülkenin bir izdüşümü olduğunu; ekonomik ve politik konjonktürden de üzücü biçimde etkilediğini unutmamalıyız.