Muhabir
New member
33 yaşındaki bir tarih öğretmeni, çatışmanın ortasında mahsur kalan çocuklara bakmak için Ukrayna’nın güneydoğu kenti Mariupol’da kalmaya karar verdiğini söylemiş oldu.
Hücumlar kararı vahim bir hal almış olan stratejik liman kenti Mariupol’de, yiyecek ve su kıtlığı sebebiyle dükkânlar yağmalanıyor, iki hafta öncesine bakılırsa 30 kat daha fazla yakıt satılıyor ve cesetler, kimsenin temizlemeden sokaklarda bırakılıyor.
Ukraynalı yetkililer, kente yapılan son akında, kentteki bir çocuk hastanesi ve doğumevinin çarşamba günü öğlenden daha sonra bir Rus hava taarruzuyla tahrip edildiğini söylemiş oldu. Rusya Dışişleri Bakanlığı sözcüsü Maria Zakharova, hastanenin Rus güçleri tarafınca vurulduğunu yalanladı ve Ukrayna güçlerinin hastaneyi “ateş mevzileri” için kullandığını sav etti.
Mariupol’de on yıldır tarih öğretmenliği yaptığını söyleyen Oleksiya Kayokhtin, şu anda Mariupol’da cep telefonu ilişkisi kurmanın tek yolu olan bir taşınabilir irtibat kulesinin yakınında duran ABC News ile bağlantıya geçti. ABC News’e verdiği demeçte, “Ne olursa olsun kentte kalıyorum. Ölsem bile çocuklarımı bırakmayacağımı söylemiş oldum” sözlerini kullandı.
YETİMHANE TAHYİYE ETTİ
Kayokhtin, “24 Şubat’ta Putin’in savaş ilanını duyduğumda, Zaporijya’ya 130 çocuk ve iki bayan ve çocuk otobüsü dahil olmak üzere şu anda Mariupol’da cep telefonu ilişkisi kurmanın tek yolu olan bir taşınabilir ilişki kulesinin yakınında duran bütün bir yetimhaneyi tahliye ettik” dedi.
Kısa mühlet daha sonra akınlar ağırlaştı ve Rus kuvvetleri kentin birtakım yollarının denetimini ele geçirdi. Lakin bir daha de Kayokhtin, birfazlaca arkadaşının kendisine ayrılmasını tavsiye etmesine ve bunun için yardım teklif etmesine karşın kenti boşaltmayı reddettiğini söylemiş oldu. Bunun yerine tahliye edilmeyen çocukların hayatlarını teminat altına almanın bir yolunu bulmaya başladığını söylemiş oldu.
“Büyük bir bomba sığınağı olan” mahallî bir iş beşerinin sayesinde çocukları, yaşlıları ve engellileri barınağa götürdüklerini söylemiş oldu. Ayrıyeten şu anda 100’ü engelli ve tekerlekli sandalyeli 400 çocuk var olduğunu da ekledi.
Bombardımandan daha sonra binaların harabeye dönmesiyle enkaz altında kalan birtakım çocuklar da sokaklarda mahsur kaldı. Kayokhtin, bu çocukları barınağa götürdüğünü söylemiş oldu.
“Anne babası olmayanlar, ‘Anne nerede, baba nerede?’ diye soruyor. Büyükler yakında biteceğini, bir süre burada kalmamız gerektiğini söylüyorlar, biz çocuklara anne babaları nerede diye baskı yapmıyoruz, tahminen de kaçıp tekrar geri dönmediler… Travma yaratmamak için fazla soru sormamaya çalışıyoruz” dedi.
Kayokhtin barınaktaki tüm beşerler için yiyecek ve sıcak giysiler sağlamaya çalıştıklarını belirterek, “Bodrumlar nemli ve soğuk olduğu için kalın giysilere muhtaçlığımız var. Dükkanlar yağmalandı, biz de çocuklara onları ısıtmak için elimizden gelen her şeyi verdik” dedi.
Dükkanların yağmalanması, yolların kapanması, meblağların artmasıyla Kayokhtin, çocukları ve kasabada kalan her insanın hayatta kalması hayli zorlaştı.
‘SOKAKLARDA YEMEK İÇİN ÖLDÜRÜLEBİLİRSİNİZ’
“Masanın altından yiyecek almaya çalışıyoruz, fakat sokaklarda yemek için öldürülebilirsiniz. Beşerler ırmaktan su alıyor, bu yüzden şimdilik sorun yok, fakat biri yemeğiniz olduğunu fark ederse… bu dehşet verici, taarruza uğrayabiliriz” dedi.
Yakıt temin etmenin de güç olduğunu söyleyen öğretmen, “Akaryakıt istasyonları havaya uçtu. Litre başına 1000 UAH (30 USD’nin üzerinde) petrol almayı başardık” dedi. Savaş başlamadan evvel petrol meblağları litre başına 30 UAH civarındaydı.
Kayokhtin, yiyecek almak için dışarı çıktıklarından birinde, “DPR’yi (Donetsk Halk Cumhuriyeti) geçiyor, ekmek getiriyorduk. Ve askerler bir niçinle ateş etmeye başladı, lakin otomobilimizde insani yardım olduğuna dair bir işaret var. Bir biçimde İlah bize yardım etti, yana gerçek sürdük ve mermi bizden yalnızca 50 metre uzakta patladı” diye ekledi.
Tek umduklarının savaşın sona ermesi olduğunu, bu yüzden ülkeyi terk etmelerine gerek olmadığını ve çocuklarının inançta olduğunu söyleyen Kayokhtin, “Umarım memleketimde kalıp öğretmeye devam edeceğim” dedi.
Hücumlar kararı vahim bir hal almış olan stratejik liman kenti Mariupol’de, yiyecek ve su kıtlığı sebebiyle dükkânlar yağmalanıyor, iki hafta öncesine bakılırsa 30 kat daha fazla yakıt satılıyor ve cesetler, kimsenin temizlemeden sokaklarda bırakılıyor.
Ukraynalı yetkililer, kente yapılan son akında, kentteki bir çocuk hastanesi ve doğumevinin çarşamba günü öğlenden daha sonra bir Rus hava taarruzuyla tahrip edildiğini söylemiş oldu. Rusya Dışişleri Bakanlığı sözcüsü Maria Zakharova, hastanenin Rus güçleri tarafınca vurulduğunu yalanladı ve Ukrayna güçlerinin hastaneyi “ateş mevzileri” için kullandığını sav etti.
Mariupol’de on yıldır tarih öğretmenliği yaptığını söyleyen Oleksiya Kayokhtin, şu anda Mariupol’da cep telefonu ilişkisi kurmanın tek yolu olan bir taşınabilir irtibat kulesinin yakınında duran ABC News ile bağlantıya geçti. ABC News’e verdiği demeçte, “Ne olursa olsun kentte kalıyorum. Ölsem bile çocuklarımı bırakmayacağımı söylemiş oldum” sözlerini kullandı.
YETİMHANE TAHYİYE ETTİ
Kayokhtin, “24 Şubat’ta Putin’in savaş ilanını duyduğumda, Zaporijya’ya 130 çocuk ve iki bayan ve çocuk otobüsü dahil olmak üzere şu anda Mariupol’da cep telefonu ilişkisi kurmanın tek yolu olan bir taşınabilir ilişki kulesinin yakınında duran bütün bir yetimhaneyi tahliye ettik” dedi.
Kısa mühlet daha sonra akınlar ağırlaştı ve Rus kuvvetleri kentin birtakım yollarının denetimini ele geçirdi. Lakin bir daha de Kayokhtin, birfazlaca arkadaşının kendisine ayrılmasını tavsiye etmesine ve bunun için yardım teklif etmesine karşın kenti boşaltmayı reddettiğini söylemiş oldu. Bunun yerine tahliye edilmeyen çocukların hayatlarını teminat altına almanın bir yolunu bulmaya başladığını söylemiş oldu.
“Büyük bir bomba sığınağı olan” mahallî bir iş beşerinin sayesinde çocukları, yaşlıları ve engellileri barınağa götürdüklerini söylemiş oldu. Ayrıyeten şu anda 100’ü engelli ve tekerlekli sandalyeli 400 çocuk var olduğunu da ekledi.
Bombardımandan daha sonra binaların harabeye dönmesiyle enkaz altında kalan birtakım çocuklar da sokaklarda mahsur kaldı. Kayokhtin, bu çocukları barınağa götürdüğünü söylemiş oldu.
“Anne babası olmayanlar, ‘Anne nerede, baba nerede?’ diye soruyor. Büyükler yakında biteceğini, bir süre burada kalmamız gerektiğini söylüyorlar, biz çocuklara anne babaları nerede diye baskı yapmıyoruz, tahminen de kaçıp tekrar geri dönmediler… Travma yaratmamak için fazla soru sormamaya çalışıyoruz” dedi.
Kayokhtin barınaktaki tüm beşerler için yiyecek ve sıcak giysiler sağlamaya çalıştıklarını belirterek, “Bodrumlar nemli ve soğuk olduğu için kalın giysilere muhtaçlığımız var. Dükkanlar yağmalandı, biz de çocuklara onları ısıtmak için elimizden gelen her şeyi verdik” dedi.
Dükkanların yağmalanması, yolların kapanması, meblağların artmasıyla Kayokhtin, çocukları ve kasabada kalan her insanın hayatta kalması hayli zorlaştı.
‘SOKAKLARDA YEMEK İÇİN ÖLDÜRÜLEBİLİRSİNİZ’
“Masanın altından yiyecek almaya çalışıyoruz, fakat sokaklarda yemek için öldürülebilirsiniz. Beşerler ırmaktan su alıyor, bu yüzden şimdilik sorun yok, fakat biri yemeğiniz olduğunu fark ederse… bu dehşet verici, taarruza uğrayabiliriz” dedi.
Yakıt temin etmenin de güç olduğunu söyleyen öğretmen, “Akaryakıt istasyonları havaya uçtu. Litre başına 1000 UAH (30 USD’nin üzerinde) petrol almayı başardık” dedi. Savaş başlamadan evvel petrol meblağları litre başına 30 UAH civarındaydı.
Kayokhtin, yiyecek almak için dışarı çıktıklarından birinde, “DPR’yi (Donetsk Halk Cumhuriyeti) geçiyor, ekmek getiriyorduk. Ve askerler bir niçinle ateş etmeye başladı, lakin otomobilimizde insani yardım olduğuna dair bir işaret var. Bir biçimde İlah bize yardım etti, yana gerçek sürdük ve mermi bizden yalnızca 50 metre uzakta patladı” diye ekledi.
Tek umduklarının savaşın sona ermesi olduğunu, bu yüzden ülkeyi terk etmelerine gerek olmadığını ve çocuklarının inançta olduğunu söyleyen Kayokhtin, “Umarım memleketimde kalıp öğretmeye devam edeceğim” dedi.