Muhabir
New member
2014’te Donbas’ta Rus yanlısı ayrılıkçılar Ukrayna güvenlik güçleriyle çarışmaya girmişti, lakin bu da, başşehre 800 kilometre aralıktaydı. Kiev’in terörle tahminen de tek deneyimi, sekiz yıldan beri yapılan ancak hepsi temelsiz çıkan bomba ihbarlarıydı. Fakat savaşla birlikte her şey değişti.
Savaşın başlamasıyla bir arada, Kiev metrosu da özel rejime geçti. Seferler fiyatsız hale geldi. Lakin bir epey sefer iptal edildi. örneğin kent merkezindeki istasyonlarda trenler durmuyor. Rus çizgilerine yakın sayılabilecek kısımlar, metronun Dinyeper Nehri’ni geçtiği köprüler, metronun açıktan gittiği kısımlarda seferler iptal edildi. Geri kalan yerlerde ise seferler epey seyrek ve sistemsiz yapılıyor.
Metro istasyonları, savaşın başlamasıyla bir arada sığınak haline gelmişti. Birinci vakit içinderda burada binlerce kişi kalıyorken, artık bunların sayısı azalmış. Bir kısmı göç ettiğinden, bir kısmıysa Kiev’in ağır bombardımanlara maruz kalmadığını gördüğünden olsa gerek. bir daha de birfazlaca istasyonda, aileler, sütunların ortasına bezler gererek burasını meskenleri üzere kullanmaya başlamış.
İstasyonlara girişte kimlik denetimi ve bavul araması yapılıyor. Evvelden, askeri tesisler haricinde Ukrayna’da hiç bir yerde “Yasak kardeşim, burada çekim yapamazsın” denmezdi. Şimdiyse istasyonda iki fotoğraf çekeyim dedim, bütün polisler etrafıma üşüştü.
Hatta tek bir tren gidip geliyor. Birini kaçırdıysanız, başkasına bir buçuk saat beklemeniz lazım. Bu kaidelerde, biriyle randevulaşıp buluşmak neredeyse imkansız. Kiev, son seksen yılın en problemli günlerini yaşıyor. Umalım, barış gelsin de dertler bununla hudutlu kalsın.
Savaşın başlamasıyla bir arada, Kiev metrosu da özel rejime geçti. Seferler fiyatsız hale geldi. Lakin bir epey sefer iptal edildi. örneğin kent merkezindeki istasyonlarda trenler durmuyor. Rus çizgilerine yakın sayılabilecek kısımlar, metronun Dinyeper Nehri’ni geçtiği köprüler, metronun açıktan gittiği kısımlarda seferler iptal edildi. Geri kalan yerlerde ise seferler epey seyrek ve sistemsiz yapılıyor.
Metro istasyonları, savaşın başlamasıyla bir arada sığınak haline gelmişti. Birinci vakit içinderda burada binlerce kişi kalıyorken, artık bunların sayısı azalmış. Bir kısmı göç ettiğinden, bir kısmıysa Kiev’in ağır bombardımanlara maruz kalmadığını gördüğünden olsa gerek. bir daha de birfazlaca istasyonda, aileler, sütunların ortasına bezler gererek burasını meskenleri üzere kullanmaya başlamış.
İstasyonlara girişte kimlik denetimi ve bavul araması yapılıyor. Evvelden, askeri tesisler haricinde Ukrayna’da hiç bir yerde “Yasak kardeşim, burada çekim yapamazsın” denmezdi. Şimdiyse istasyonda iki fotoğraf çekeyim dedim, bütün polisler etrafıma üşüştü.
Hatta tek bir tren gidip geliyor. Birini kaçırdıysanız, başkasına bir buçuk saat beklemeniz lazım. Bu kaidelerde, biriyle randevulaşıp buluşmak neredeyse imkansız. Kiev, son seksen yılın en problemli günlerini yaşıyor. Umalım, barış gelsin de dertler bununla hudutlu kalsın.