Muhabir
New member
María Santomil34 yaşındaki María Santomil, 2014’ün Temmuz ayından bu yana Londra’daki St Mary’s Hastanesinde çalışıyor
“Bitkiniz, zihnen epeyce yorgunuz.”
Londra’nın St Mary’s Hastanesi’nde çalışan İspanyol hemşire Maria Santomil’in tekraren kullandığı cümle bu.
Santomil, İngiltere’de birinci Covid-19 olaylarının baş gösterdiği günlerden bu yana sıhhat sistemini zorlayan pandemiye karşı ön saflarda uğraş edenler içinde.
İngiltere’nin, seyahat edenlere PCR testi ya da maske kullanması üzere tedbirleri geri getirmesine yol açan Omicron varyantının ortaya çıkmasıyla durum daha da karmaşık hale geldi.
Ülkede şimdiye kadar 3000 Omicron hadisesi bildirildi lakin gerçek sayının epey daha yüksek olabileceği düşünülüyor. Kısa müddet evvel de Omicron varyantından birinci mevt gerçekleşti.
“Hep âlâ bir şey olmasını bekliyoruz, fakat tünelin ucundaki ışığı bir türlü bakılırsamedik” diyor hemşire Santomil.
Santomil, BBC’ye sıhhat çalışanının yaşadığı kimi kuvvetlikleri, her gün büyük çoğunluğu aşısız olan hastalara bakarken çektikleri kasvetleri ve birinci koronavirüs olayının görülmesinden bu yana geçen iki yıl ortasında giderek artan yorgunluklarını anlattı.
Bu, onun öyküsü.
Pandeminin başlangıcı gerçekten hayli zordu.
Yeni bir şeydi – hiç bir hazırlık, hiç bir esirgeyici materyal yoktu. Beşerler ölüyordu, şok edici bir durumdu, hastaneler fazlaca makûs günler geçirdi.
Getty ImagesOcak 2020’de, İngiltere’de günde 1300’den çok kişi Covid’den ölüyordu
Geçen yıl Aralık ayında aşılama başladığında bir umut vardı.
Aşılar yardımıyla seyahat edebileceğimiz, dolaşabileceğimiz söylenmeye başlamıştı, tünelin ucunda ışık belirmiş üzereydi lakin aslında bu biçimde değildi.
Zira son 1,5 yıl ortasında gördüğümüz üzere, bu tekrar eden bir döngü.
Bir gelişme oluyor, acil servisteki yataklar boşalmaya başlıyor fakat akabinde olaylar tekrar artıyor ve her şeyi yine yapmak gerekiyor.
Acil serviste koronavirüsten yatan ve teneffüs aygıtına gereksinim duyan hastaların yaklaşık yüzde 80’ini aşısız olduğunu gördük.
Birçok Covid-19 olduğuna inanmıyor, “Hayır, bu zatürre” diyorlar.
Bunların yalnızca ergenlerden oluşmaması dikkat alımlı. 40, 50 ya da 60’lı yaşlarda olup da aşı olmayı istemeyen ve ağır hasta olan birfazlaca kişi var.
Getty Imagesİngiltere’de de başka ülkelerde olduğu üzere aşı tersleri var
Hastaneye kaldırılma oranı düşse de, aşı olmayanlar da bir o kadar hasta oluyor.
‘kimi vakit insanlara olan inancımızı yitiriyoruz’
Aşı epeyce hassas bir bahis, biz her şeyi epeyce yakından gördüğümüz ve yaşadığımız için hastanede aşı olmak istemeyen kimseyi görmedim.
Kimse risk almak istemiyor, zira Covid’in ne yaptığını görüyor ve korkuyoruz. O yüzden, hiç bir niye olmadan “aşı olmak istemiyorum” denmesi fazlaca haksız, bencil ve cahilce.
Herkes bunun arkasında bir komplo olduğunu yahut istediğini düşünmekte hür. Fakat bizim gördüklerimiz hiç de komplo değil. Ağır hasta olup ölenler var.
Biroldukça kişi aşı olmadığını, zira aşıya inanmadığını söylüyor.
Buna hürmet duymanız gerekiyor. Ancak bir daha de ‘korktuğunuzu, zira bunun hayli yeni bir şey olduğunu anlıyorum, lakin tarih boyunca aşılar yardımıyla birfazlaca hastalığın kökünün kazındığını gördük’ demeye çalışıyorsunuz.
daha sonra düşünüyorsunuz da, bunlar haftada beş hamburger yiyen ya da yan tesirleri olduğunu bile bile 20 yıl doğum denetim hapı kullanan şahıslar.
Lakin bunları değil, aşıyı sorguluyorlar, bu da halk sıhhatini etkiliyor. Bu beni epey öfkelendiriyor. Zira kurtarmak için tüm gücümüzü onlara vermemizi istiyorlar.
Getty Images
kimi vakit insanların Covid olduklarını Facebook’tan canlı yayımladıkları yahut TikTok için görüntü çektikleri gerçeküstü durumlarla karşılaşıyoruz.
Onlara gidip, “hangi dünyada yaşıyorsunuz?” diye sormak geliyor içimden. Birden fazla vakit insanlığa olan inancımızı yitiriyoruz. Sağduyuya olan inancımızı yitiriyoruz.
Çok yorucu. Dayanabildiğiniz günler oluyor, dayanamadığınız da.
‘Hepimiz sıkıldık’
Şu anda hastanede karşılaştığımız en büyük kuvvetliklerden biri, insanların maske takmaması.
Hükümetin kısa müddet öncesine kadar “içeride maske mecburi değil” söylemiş olduğini biliyorum. Ancak en başından beri hastanede maske takılmasını istiyoruz.
Geçen hafta en az 20 ya da 30 bireye “lütfen maske takın” dedim. Bana “Ama niçin? Ne manası var, niye?” diye karşılık veriyorlar.
“Maske takmamak hakkım” diyenler de var, sadece koronavirüsten sıkılmış olanlar da.
Getty Images
Bakın, hepimiz sıkıldık. Ben iki yıldır günde 12 saat maske takıyorum. Astımı olan, teneffüs kuvvetliğü çeken meslektaşlarım var, onlar da motamot bu biçimde yapıyorlar. O yüzden, maskeden sıkılmış olmanız bir münasebet değil.
Ya da koronavirüs testi yaptığımızda, bundan hoşlanmadıklarını, müthiş olduğunu söyleyenler var.
Karşılığım ne mi? İşe gelip sizlere yardımcı olabilmek için, siz merak etmeyin diye biz haftada 4 defa test oluyoruz.
Kimileri teşekkür ediyor. Fakat alkışlayıp “teşekkür ederim” demek, bize teşekkür etmenin yolu değil.
Temel istediğimiz aşı olmaları, kendilerine bakmaları ve maske takmalarını istediğimiz vakit takmaları. Tüm istediğimiz bu. Yalnızca bizim için değil, herkes için yapmaları gereken bu.
Çok moral bozucu zira siz her şartta kurallara uyuyorsunuz fakat iki kişi bile uymasa, tüm çalışmanız boşa gidiyor.
Omicron’la yaşadıklarımız, birtakım ülkeler ya da beşerler ne kadar uğraşsa da, global bir gayret şayet olmazsa çıkış olmadığını gösterdi.
Yapılabilecek bir şey yok, bu döngüye devam edeceğiz.
‘Sabrımız tükeniyor’
Sıhhat çalışanlarıyız ancak bununla birlikte da insanız. Herkes üzere ailelerimizi özlüyoruz, planlarımız fazlaca değişti, herkesten farklı olarak, muhtemelen daha yorgunuz.
Sabrımız da tükeniyor. Örneğin, hastalık müsaadesi üzere konularda bu belirli oluyor.
Getty Images
İşçi badiresi yaşıyoruz. Bunun niçinlerinden biri, insanların hastalık kapması yahut öbür şeylerden hastalanması, lakin biri de kendilerinden epey şey istenmesi, daima fazla mesai yapmaları.
Başlangıçta, “Hep bir arada bunu aşacağız” diye düşünüyorduk lakin iki yıl daha sonra epeyce bitkiniz, zihnen yorgunuz.
Evvelce seyahat edebilmek için karantinaya girmeniz söylendiğinde, ‘yok artık, beklerim’ deniyordu. Artık farklı. ‘Bir yıldır ailemi görmedim, karantina da olsa giderim’ diyorlar. Bu da işçisi epey etkiliyor.
Virüsün bitmeyeceğine şartlandık, senelerca… Hatta daima maske takmamız gerekebileceğinin şuurundayız.
Fakat sorun belirsizlik, bunun ne kadar süreceğini bilememek. İnsanların hayatını daha ne kadar etkileyecek? İşe gidememek ya da ateşim var diye çocuğumu yuvaya götürememek ne kadar sürecek?
Çalışmadığımız vakit içinder ömrün keyfini çıkarmak da istiyoruz. Ve sanırım sıhhat çalışanlarını en çok zorlayan da bu.
Zira bu kısır döngüden kaçamayacağınızı görüyorsunuz.
“Bitkiniz, zihnen epeyce yorgunuz.”
Londra’nın St Mary’s Hastanesi’nde çalışan İspanyol hemşire Maria Santomil’in tekraren kullandığı cümle bu.
Santomil, İngiltere’de birinci Covid-19 olaylarının baş gösterdiği günlerden bu yana sıhhat sistemini zorlayan pandemiye karşı ön saflarda uğraş edenler içinde.
İngiltere’nin, seyahat edenlere PCR testi ya da maske kullanması üzere tedbirleri geri getirmesine yol açan Omicron varyantının ortaya çıkmasıyla durum daha da karmaşık hale geldi.
Ülkede şimdiye kadar 3000 Omicron hadisesi bildirildi lakin gerçek sayının epey daha yüksek olabileceği düşünülüyor. Kısa müddet evvel de Omicron varyantından birinci mevt gerçekleşti.
“Hep âlâ bir şey olmasını bekliyoruz, fakat tünelin ucundaki ışığı bir türlü bakılırsamedik” diyor hemşire Santomil.
Santomil, BBC’ye sıhhat çalışanının yaşadığı kimi kuvvetlikleri, her gün büyük çoğunluğu aşısız olan hastalara bakarken çektikleri kasvetleri ve birinci koronavirüs olayının görülmesinden bu yana geçen iki yıl ortasında giderek artan yorgunluklarını anlattı.
Bu, onun öyküsü.
Pandeminin başlangıcı gerçekten hayli zordu.
Yeni bir şeydi – hiç bir hazırlık, hiç bir esirgeyici materyal yoktu. Beşerler ölüyordu, şok edici bir durumdu, hastaneler fazlaca makûs günler geçirdi.
Getty ImagesOcak 2020’de, İngiltere’de günde 1300’den çok kişi Covid’den ölüyordu
Geçen yıl Aralık ayında aşılama başladığında bir umut vardı.
Aşılar yardımıyla seyahat edebileceğimiz, dolaşabileceğimiz söylenmeye başlamıştı, tünelin ucunda ışık belirmiş üzereydi lakin aslında bu biçimde değildi.
Zira son 1,5 yıl ortasında gördüğümüz üzere, bu tekrar eden bir döngü.
Bir gelişme oluyor, acil servisteki yataklar boşalmaya başlıyor fakat akabinde olaylar tekrar artıyor ve her şeyi yine yapmak gerekiyor.
Acil serviste koronavirüsten yatan ve teneffüs aygıtına gereksinim duyan hastaların yaklaşık yüzde 80’ini aşısız olduğunu gördük.
Birçok Covid-19 olduğuna inanmıyor, “Hayır, bu zatürre” diyorlar.
Bunların yalnızca ergenlerden oluşmaması dikkat alımlı. 40, 50 ya da 60’lı yaşlarda olup da aşı olmayı istemeyen ve ağır hasta olan birfazlaca kişi var.
Getty Imagesİngiltere’de de başka ülkelerde olduğu üzere aşı tersleri var
Hastaneye kaldırılma oranı düşse de, aşı olmayanlar da bir o kadar hasta oluyor.
‘kimi vakit insanlara olan inancımızı yitiriyoruz’
Aşı epeyce hassas bir bahis, biz her şeyi epeyce yakından gördüğümüz ve yaşadığımız için hastanede aşı olmak istemeyen kimseyi görmedim.
Kimse risk almak istemiyor, zira Covid’in ne yaptığını görüyor ve korkuyoruz. O yüzden, hiç bir niye olmadan “aşı olmak istemiyorum” denmesi fazlaca haksız, bencil ve cahilce.
Herkes bunun arkasında bir komplo olduğunu yahut istediğini düşünmekte hür. Fakat bizim gördüklerimiz hiç de komplo değil. Ağır hasta olup ölenler var.
Biroldukça kişi aşı olmadığını, zira aşıya inanmadığını söylüyor.
Buna hürmet duymanız gerekiyor. Ancak bir daha de ‘korktuğunuzu, zira bunun hayli yeni bir şey olduğunu anlıyorum, lakin tarih boyunca aşılar yardımıyla birfazlaca hastalığın kökünün kazındığını gördük’ demeye çalışıyorsunuz.
daha sonra düşünüyorsunuz da, bunlar haftada beş hamburger yiyen ya da yan tesirleri olduğunu bile bile 20 yıl doğum denetim hapı kullanan şahıslar.
Lakin bunları değil, aşıyı sorguluyorlar, bu da halk sıhhatini etkiliyor. Bu beni epey öfkelendiriyor. Zira kurtarmak için tüm gücümüzü onlara vermemizi istiyorlar.
Getty Images
kimi vakit insanların Covid olduklarını Facebook’tan canlı yayımladıkları yahut TikTok için görüntü çektikleri gerçeküstü durumlarla karşılaşıyoruz.
Onlara gidip, “hangi dünyada yaşıyorsunuz?” diye sormak geliyor içimden. Birden fazla vakit insanlığa olan inancımızı yitiriyoruz. Sağduyuya olan inancımızı yitiriyoruz.
Çok yorucu. Dayanabildiğiniz günler oluyor, dayanamadığınız da.
‘Hepimiz sıkıldık’
Şu anda hastanede karşılaştığımız en büyük kuvvetliklerden biri, insanların maske takmaması.
Hükümetin kısa müddet öncesine kadar “içeride maske mecburi değil” söylemiş olduğini biliyorum. Ancak en başından beri hastanede maske takılmasını istiyoruz.
Geçen hafta en az 20 ya da 30 bireye “lütfen maske takın” dedim. Bana “Ama niçin? Ne manası var, niye?” diye karşılık veriyorlar.
“Maske takmamak hakkım” diyenler de var, sadece koronavirüsten sıkılmış olanlar da.
Getty Images
Bakın, hepimiz sıkıldık. Ben iki yıldır günde 12 saat maske takıyorum. Astımı olan, teneffüs kuvvetliğü çeken meslektaşlarım var, onlar da motamot bu biçimde yapıyorlar. O yüzden, maskeden sıkılmış olmanız bir münasebet değil.
Ya da koronavirüs testi yaptığımızda, bundan hoşlanmadıklarını, müthiş olduğunu söyleyenler var.
Karşılığım ne mi? İşe gelip sizlere yardımcı olabilmek için, siz merak etmeyin diye biz haftada 4 defa test oluyoruz.
Kimileri teşekkür ediyor. Fakat alkışlayıp “teşekkür ederim” demek, bize teşekkür etmenin yolu değil.
Temel istediğimiz aşı olmaları, kendilerine bakmaları ve maske takmalarını istediğimiz vakit takmaları. Tüm istediğimiz bu. Yalnızca bizim için değil, herkes için yapmaları gereken bu.
Çok moral bozucu zira siz her şartta kurallara uyuyorsunuz fakat iki kişi bile uymasa, tüm çalışmanız boşa gidiyor.
Omicron’la yaşadıklarımız, birtakım ülkeler ya da beşerler ne kadar uğraşsa da, global bir gayret şayet olmazsa çıkış olmadığını gösterdi.
Yapılabilecek bir şey yok, bu döngüye devam edeceğiz.
‘Sabrımız tükeniyor’
Sıhhat çalışanlarıyız ancak bununla birlikte da insanız. Herkes üzere ailelerimizi özlüyoruz, planlarımız fazlaca değişti, herkesten farklı olarak, muhtemelen daha yorgunuz.
Sabrımız da tükeniyor. Örneğin, hastalık müsaadesi üzere konularda bu belirli oluyor.
Getty Images
İşçi badiresi yaşıyoruz. Bunun niçinlerinden biri, insanların hastalık kapması yahut öbür şeylerden hastalanması, lakin biri de kendilerinden epey şey istenmesi, daima fazla mesai yapmaları.
Başlangıçta, “Hep bir arada bunu aşacağız” diye düşünüyorduk lakin iki yıl daha sonra epeyce bitkiniz, zihnen yorgunuz.
Evvelce seyahat edebilmek için karantinaya girmeniz söylendiğinde, ‘yok artık, beklerim’ deniyordu. Artık farklı. ‘Bir yıldır ailemi görmedim, karantina da olsa giderim’ diyorlar. Bu da işçisi epey etkiliyor.
Virüsün bitmeyeceğine şartlandık, senelerca… Hatta daima maske takmamız gerekebileceğinin şuurundayız.
Fakat sorun belirsizlik, bunun ne kadar süreceğini bilememek. İnsanların hayatını daha ne kadar etkileyecek? İşe gidememek ya da ateşim var diye çocuğumu yuvaya götürememek ne kadar sürecek?
Çalışmadığımız vakit içinder ömrün keyfini çıkarmak da istiyoruz. Ve sanırım sıhhat çalışanlarını en çok zorlayan da bu.
Zira bu kısır döngüden kaçamayacağınızı görüyorsunuz.