Ava Mendoza’nın tuhaf bir gitar notasıyla ayarlanan “Revolver”, program boyunca devam eden kekemelik, huzursuz hareketi tanıtıyor. Kraliyet mavisi pantolonu ve ekstra sarkan kollu uyumlu bir gömleğiyle Westwater ilk sırada yer alıyor. (Kostümleri, şeffaf ve opak kumaşlardan oluşan kolajları Claire Fleury tasarladı.) Dikeyden sapma temasını oluşturmak için, Westwater sersemlemiş bir şekilde arkasına yaslanıyor, gövdesi dikilmiş ayakların üzerinde sallanıyor.
Gries ona katıldığında, ikisi coğrafi olarak uzak olsalar bile, huzursuz, ağır adımlarla, ayakları yere çekilen mıknatıslar gibi, birleşmiş görünüyorlar. Skor ritmik, melodik pasajlar ve çarpık uyumsuzluklar arasında gidip gelirken, bazen vücutlarından sıyrılmaya çalışıyor gibi görünürler. Madeline Best’in nötr bir parıltıdan arka planın arkasında gök mavisine dönüşen güzel aydınlatması, bu kapalı dünyanın ötesinde bir dünya öneriyor.
“Revolver”ın kaldığı yerden devam edecek gibi görünen “Choreomaniacs” başlığına uygun olarak, daha vahşi derinliklere dalıyor. Burada Westwater’a dört dansçı daha katılıyor – Alex Romanya, Rakia Seaborn, Stacy Lynn Smith ve Nattie Trogdon – her biri kararlı bir şekilde bireysel ama ortak bir dürtüyle hareket ediyor. Zorlu açılış çalışmasından sonra, bir bacağın fırlatılan tekmesi veya yerde baş döndürücü bir yuvarlanma gibi daha özgür anlar hoş bir sürpriz olarak gelir. Mendoza ve Mike Baggetta’nın sürükleyici müziği, eklenen ortam sesleriyle daha önce gelenlerin bir uzantısı gibi hissettiriyor. (Bir siren çalarsa, hoparlörlerden veya sokaktan gelebilir.)
Westwater’ın yanlış hizalama arayışında, karşıtların parlaması – büyük hizalamalar – tatmin edici bir kontrast, form birliğinden bir kopuş olduğunu kanıtlıyor. Bu çalışmalar, belki de seyirciden çok icracılar için fark edilebilir varyasyonlarla, pek çok şey sunar. Ama ara sıra şekilsizlikten ahenk gibi bir şey çıkar: Kalkmış dizler ve dikilmiş ayaklardan oluşan tekrarlayan bir cümle ya da iki kişinin aynı anda dinlenmeye gelmesi. Sonunda, Westwater hariç tüm dansçılar yumuşak, ağır kucaklaşmalarla birbirine dolanırken farklı türden bir uyum ortaya çıkıyor. Sallanmaya ve sallanmaya devam ediyorlar ama birbirlerini destekleyeceklerine şüphe yok.
“Tabanca” ve “Koreomanyak”
29 Nisan’a kadar Queens Chocolate Factory Theatre’da; www.schokoladenfabriktheater.org
Gries ona katıldığında, ikisi coğrafi olarak uzak olsalar bile, huzursuz, ağır adımlarla, ayakları yere çekilen mıknatıslar gibi, birleşmiş görünüyorlar. Skor ritmik, melodik pasajlar ve çarpık uyumsuzluklar arasında gidip gelirken, bazen vücutlarından sıyrılmaya çalışıyor gibi görünürler. Madeline Best’in nötr bir parıltıdan arka planın arkasında gök mavisine dönüşen güzel aydınlatması, bu kapalı dünyanın ötesinde bir dünya öneriyor.
“Revolver”ın kaldığı yerden devam edecek gibi görünen “Choreomaniacs” başlığına uygun olarak, daha vahşi derinliklere dalıyor. Burada Westwater’a dört dansçı daha katılıyor – Alex Romanya, Rakia Seaborn, Stacy Lynn Smith ve Nattie Trogdon – her biri kararlı bir şekilde bireysel ama ortak bir dürtüyle hareket ediyor. Zorlu açılış çalışmasından sonra, bir bacağın fırlatılan tekmesi veya yerde baş döndürücü bir yuvarlanma gibi daha özgür anlar hoş bir sürpriz olarak gelir. Mendoza ve Mike Baggetta’nın sürükleyici müziği, eklenen ortam sesleriyle daha önce gelenlerin bir uzantısı gibi hissettiriyor. (Bir siren çalarsa, hoparlörlerden veya sokaktan gelebilir.)
Westwater’ın yanlış hizalama arayışında, karşıtların parlaması – büyük hizalamalar – tatmin edici bir kontrast, form birliğinden bir kopuş olduğunu kanıtlıyor. Bu çalışmalar, belki de seyirciden çok icracılar için fark edilebilir varyasyonlarla, pek çok şey sunar. Ama ara sıra şekilsizlikten ahenk gibi bir şey çıkar: Kalkmış dizler ve dikilmiş ayaklardan oluşan tekrarlayan bir cümle ya da iki kişinin aynı anda dinlenmeye gelmesi. Sonunda, Westwater hariç tüm dansçılar yumuşak, ağır kucaklaşmalarla birbirine dolanırken farklı türden bir uyum ortaya çıkıyor. Sallanmaya ve sallanmaya devam ediyorlar ama birbirlerini destekleyeceklerine şüphe yok.
“Tabanca” ve “Koreomanyak”
29 Nisan’a kadar Queens Chocolate Factory Theatre’da; www.schokoladenfabriktheater.org