Feyyaz Uçar’ın Seba’ya mektubu… Feyyaz Uçar, geçtiğimiz senelerda Süleyman Seba’yı anlatan epeyce duygusal bir mektup kaleme almıştı. Seba’nın vefat yıl dönümünde Uçar’ın yazdığı mektup bir daha akıllara geldi.
Feyyaz Uçar’ın mektubu şu biçimdeydi:
“Ayda yılda bir gelirdi. Kâfi de artardı bu geliş. Hepimizi karşısına alır, lafını ortaya söylerdi. Unutulmayacak kelamlar miydi yoksa onun kelamları mi unutulmazdı, anlamazdık. Sık değiştirmediği kahverengi ceketinin üst cebindeki mendili daima biz kirletirdik. Ya akan burnumuzu ya da kaçan gollerin arkasında döktüğümüz gözyaşlarımızı silerdi o mendil. Çocuktuk işte… Fakat büyük lider bizi adam yerine koyar o ulu formayı ısrarla bize giydirirdi. Adalelerimiz gözüksün diye kısa tuttuğumuz şortumuzu ve gereççi ahmet ağabeyimizden “ne eeedecen” deyip verdiği tozlukları giyip, çivili kramponlarımızı da yandan bağladığımızda sahiden koca adamlar üzere dururduk.
Aslında bizi adam yapan o formaydı. “Şeyini şey yaptınız” dediğinde biz neyi kastettiğini bilirdik. Lafını kısa keser, dediğini de unutmazdı. Tahminen de hiç bir şeyi unutmadığı için unutulmaz olacak sayın Seba. Ekranı da pek sevmezdi. Ne önünü ne de ardını. Onu yazmak o kadar sıkıntı ki… Niçin ki bu uğraşım? Onu altın harflerle yazan tarihten daha yeterli anlatamam ki… Ben, Metin-Ali’nin Feyyaz’ı, Rıza’nın ön direk takipçisi, Şifo’nun pas duvarı, Les Ferdinand’ın çapraz koşucusu, Samet abinin kibarı ben… Seni o ortamıza giren herkesten çok seviyorum ve biliyorum ki sen de bu başına buyruk, inatçı evladını seviyorsun… Gitme büyük lider sakın gitme… Zira ben sana gelemedim…”
Feyyaz Uçar’ın mektubu şu biçimdeydi:
“Ayda yılda bir gelirdi. Kâfi de artardı bu geliş. Hepimizi karşısına alır, lafını ortaya söylerdi. Unutulmayacak kelamlar miydi yoksa onun kelamları mi unutulmazdı, anlamazdık. Sık değiştirmediği kahverengi ceketinin üst cebindeki mendili daima biz kirletirdik. Ya akan burnumuzu ya da kaçan gollerin arkasında döktüğümüz gözyaşlarımızı silerdi o mendil. Çocuktuk işte… Fakat büyük lider bizi adam yerine koyar o ulu formayı ısrarla bize giydirirdi. Adalelerimiz gözüksün diye kısa tuttuğumuz şortumuzu ve gereççi ahmet ağabeyimizden “ne eeedecen” deyip verdiği tozlukları giyip, çivili kramponlarımızı da yandan bağladığımızda sahiden koca adamlar üzere dururduk.
Aslında bizi adam yapan o formaydı. “Şeyini şey yaptınız” dediğinde biz neyi kastettiğini bilirdik. Lafını kısa keser, dediğini de unutmazdı. Tahminen de hiç bir şeyi unutmadığı için unutulmaz olacak sayın Seba. Ekranı da pek sevmezdi. Ne önünü ne de ardını. Onu yazmak o kadar sıkıntı ki… Niçin ki bu uğraşım? Onu altın harflerle yazan tarihten daha yeterli anlatamam ki… Ben, Metin-Ali’nin Feyyaz’ı, Rıza’nın ön direk takipçisi, Şifo’nun pas duvarı, Les Ferdinand’ın çapraz koşucusu, Samet abinin kibarı ben… Seni o ortamıza giren herkesten çok seviyorum ve biliyorum ki sen de bu başına buyruk, inatçı evladını seviyorsun… Gitme büyük lider sakın gitme… Zira ben sana gelemedim…”