Morgoth
New member
Almanya’nın Münih kentinde konser veren bestekar ve piyanist Fazıl Say, toplumsal medya hesabından bir paylaştım yaptı. Say, “Dün Viyana-Münih treninde adım atacak yer yoktu. Binlerce mülteci. Ukraynalılar. 1980’lerdeki soğuk savaş yılları gibi” tabirlerini kullandı.
Say, paylaşımında şu sözleri kullandı:
“Çinyağı âlâ gelir. Zihin açıcımdır. Tavsiye ederim. Dün akşamki konserde finalde “Kara Toprak” vardı. Anlatayım niçin vardı; Güç, her gün konser. Sabah, yol, uçak, otel, salon, konser, otel… Sabah, tren, otel, salon, konser, otel… (Pandemide ‘bu hayata tekrar dönülecek mi?’ diye sorup duruyordum, işte, yanıtım burada.) Artık: Münih’in yeni konser salonu hele epey yorucuydu. Oranın da yeni bir piyanosu var, kelam dinlemeyen bir enstrüman. Salonun akustiği pak ancak sahnede çalan için çok sert, epey önemli bir uğraş verdik alıştığımız sesleri, hislerimizi bulmak uğruna, orkestra da ben de… Her her neyse bunlar küçük dertler…
Dün seyahat günüydü, Viyana-Münih treninde adım atacak yer yoktu. Binlerce mülteci. Ukraynalılar. Bunların hepsi, eşine, babasını savaşta geride bırakmış, hüzünlü anneler ve ağlayan çocuklarıydı. Almanya hududunda bir saatlik gümrük denetimi yapıldı. 1980’lerdeki soğuk savaş yılları üzere. Kader…
Başa dönelim; ‘Kara Toprak’, işte bu insanlara, savaş mağduru çocuklara ithafen aldığım bir haliyle, o hislerle, onları düşünerek ve şu dünyanın haline kızarak… Seyircilere bunu bu haliyle anons etmedim, neyin niçin olduğunu müzik anlatabilmeli aslına bakarsan…”
Say, paylaşımında şu sözleri kullandı:
“Çinyağı âlâ gelir. Zihin açıcımdır. Tavsiye ederim. Dün akşamki konserde finalde “Kara Toprak” vardı. Anlatayım niçin vardı; Güç, her gün konser. Sabah, yol, uçak, otel, salon, konser, otel… Sabah, tren, otel, salon, konser, otel… (Pandemide ‘bu hayata tekrar dönülecek mi?’ diye sorup duruyordum, işte, yanıtım burada.) Artık: Münih’in yeni konser salonu hele epey yorucuydu. Oranın da yeni bir piyanosu var, kelam dinlemeyen bir enstrüman. Salonun akustiği pak ancak sahnede çalan için çok sert, epey önemli bir uğraş verdik alıştığımız sesleri, hislerimizi bulmak uğruna, orkestra da ben de… Her her neyse bunlar küçük dertler…
Dün seyahat günüydü, Viyana-Münih treninde adım atacak yer yoktu. Binlerce mülteci. Ukraynalılar. Bunların hepsi, eşine, babasını savaşta geride bırakmış, hüzünlü anneler ve ağlayan çocuklarıydı. Almanya hududunda bir saatlik gümrük denetimi yapıldı. 1980’lerdeki soğuk savaş yılları üzere. Kader…
Başa dönelim; ‘Kara Toprak’, işte bu insanlara, savaş mağduru çocuklara ithafen aldığım bir haliyle, o hislerle, onları düşünerek ve şu dünyanın haline kızarak… Seyircilere bunu bu haliyle anons etmedim, neyin niçin olduğunu müzik anlatabilmeli aslına bakarsan…”