Diego Lugano deklare etti! İşte Türkiye’deki en güzel 11’i Harika Lig’e damga vuran isimler, Süper Hikayem’e konuk olmaya devam ediyor. Merakla beklenen Muhteşem Hikayem’in bu haftaki konuğu, Fenerbahçe ile Muhteşem Lig’e adeta damga vuran, namı öteki “Tota”, Diego Lugano! Uruguaylı efsane, Türkiye gelişinden attığı unutulmaz gollere, en unutamadığı maçtan en şaşırdığı ana kadar en özel anılarını Üstün Hikayem’de anlattı.
Türkiye seyahati nasıl başladı?
Çok teşekkürler. Benim için İstanbul’a ve Türkiye’ye dönmem her vakit büyük bir keyif. Bunu dünyanın her yerinde de söylüyorum. Türkiye’de fazlaca ağır bir beş sene geçirdim. Tahminen de spor mesleğimin en ağır beş yılıydı. Bunu hayat kalitesi açısından da söyleyebilirim. Zira İstanbul olağanüstü bir kent. Burada iki çocuğum dünyaya geldi. Taraftarın bana gösterdiği sevgi ve kıymet inanılmazdı. ötürüsıyla Türkiye, İstanbul ve Fenerbahçe ile aramda bir bağ olduğunu hissediyorum. Bu benim üzere epeyce uzaktan gelen birisi için açıklanması sıkıntı bir his. Farklı bir lisan, farklı bir kültür ve farklı bir din. Burada geçirdiğim dolu dolu beş seniçin daha sonra hala İstanbul’a gelip gidiyorum ve kendimi konutumda üzere hissediyorum.
Transfer sürecin nasıl gelişti?
2006’da İstanbul’a gelmedilk evvel esasen tarihinizi biliyordum; Osmanlı İmparatorluğu. Ben lisede fazlaca güzel bir öğrenci değildim ancak tarih dersi fazlaca hoşuma giderdi. O yüzden birçok ülkeyi tanırım. Kulübü fazlaca az tanıyordum. Gelmedilk evvel Alex ve Luciano’yu tanıyordum. Ne de olsa ikisi de Brezilya’da rakibimdi. Kulüp hakkında bilhassa onlardan bilgi aldım. Lakin Türkiye’yi aslına bakarsan biliyordum.
Türk futbolu hakkındaki niyetleri neler?
Türk futboluyla ilgili olarak; tutkulu olduklarını biliyordum. Futbolu hissederek yaşıyorlar. Bizler Latin Amerikalılar olarak, bilhassa de Uruguay’dan bahsedecek olursak, en azından biz o denli inanıyoruz ki; futbolun babasıyız! Zira birinci dünya kupası, birinci Libertadores Kupası… Yani futbol için tutku doluyuz. Doğrusu buraya çekincem olmaksızın geldim. Zira Türklerin bu ruhunu anlayabileceğimi düşünüyordum. Lakin bir daha de geldiğim birinci günden itibaren burada farklı bir şeyler olduğunu anlamıştım. Anlatması zor… Ben bile burada futbol için nasıl bu kadar tutku olabileceğini anlatmakta kuvvetlik çekiyorum. Bu ülkede de bizde olduğu üzere fazlaca birebir ve tutkulu bir yaklaşım var. Maçlar yakından takip ediliyor. Hala daha Türkiye’de futbolun Güney Amerika’daki kadar ya da tahminen de daha ağır bir biçimde yaşanması şaşırtan. Zira futbolda Brezilya, Arjantin ve Uruguay üzere ülkelerin dünyanın en tutkulu ülkeleri olmasını beklersiniz lakin daha birinci günümde bu biçimde olmadığını anladım.
Fenerbahçe’deki birinci maçın…
Deplasmandaydık, epeyce âlâ hatırlıyorum. Birinci hatırladığım şey; şampiyonluk için olağanüstü bir baskı olduğuydu… Fenerbahçe’nin 100. yılından dolayı. Birinci gün bana verilen bildiri, grubun şampiyon olması için getirildiğimdi. Ekip, dönem sonu şampiyon olması için güçlendiriliyordu. O yüzden çabucak ağır bir baskı hissetmeye başladım. Buna hazır olduğumu düşünüyordum lakin birinci maçlar kolay olmadı. Kulüpteki ortam da çok gergindi. Zira âlâ bir dönem geçirmek ve şampiyon olmak gerekiyordu. Zira rakibimiz de 100. yılında şampiyon olmuştu. Üstelik birinci maçımızda deplasmanda, nispeten zayıf bir gruba kaybetmiştik. O gün burada oynamanın hiç de kolay olmayacağını anlamıştım.
Kadıköy’de birinci maçta iki gol…
Unutmak imkânsız… Birinci defa Kadıköy’deydim. İnsanların coşkusunu hissettiğim birinci maçtı. aslına bakarsan baskı olacağını biliyorduk. Bu müsabakaya şampiyon olabilmek için çıktığımız birinci telafi maçı olarak bakıyorduk. Attığım goller idmanlarda çalışmamın eseriydi. Alex’in kullandığı biroldukça özgür vuruş olmuştu. Doğal ki her idmanda çokça çalışırdık. Bilhassa topa vurulduğu anda kimin nereye koşacağı konusunda. Bu bağlantı her şeyi kolaylaştırıyor ve en yeterli silahım olan fizik gücümü kullanmakta, bir diğerinin yeteneğinden yaralanmak konusunda beni özgür kılıyordu. Ortamızda çabucak bir bağ oluşmuştu. Natürel ki ikimiz de zafere ulaşmak istiyorduk. O maç, bu kümenin ileriki yıllarde neler yapabileceğini gösteriyordu.
Birinci şampiyonluk…
Adaptasyon sürecine ayıracak vakit yoktu. Şampiyon olmak kuraldı. Bizi kulübe şampiyon olmak için getirmişlerdi ve 100. yıl baskısı da üzerimizdeydi. Taraftarlar hayal kuruyordu ve bu manada kulüp büyük bir yatırım yapmıştı. Bildiri fazlaca netti; ahenk sürecine ayıracak vakit yoktu. Şampiyon olmak kuraldı. Sırrımız ne miydi? Olgun ve zafere odaklamış adamlardan oluşan bir küme Fenerbahçe’deydi. Bu adamlar, mesleklerinin sonuna gelmiş futbolcular değildi ve zafer için buradalardı. Bu karakterler ile şampiyonluk bahtının arttığı kanıtlanabilirdi ve bu çabucak hemen birinci senede kanıtlandı. Bu fazlaca kıymetliydi.
Ali Sami Yen’de attığın gol…
Bu da hiç hafızamdan çıkmayan maçlardan biri… Güney Amerikalı arkadaşlarıma daima anlatırım. Futboldaki rekabeti anlamak için, bir Fenerbahçe – Galatasaray derbisini kesinlikle yaşamalısınız! O gün Galatasaray stadındaki atmosfer, benim üzere orada birinci defa oynayan biri için, bu derbinin dünyanın en büyüğü, ya da en büyük üç derbiden biri olduğunu gözler önüne seriyordu. Bunu derinizin derinliklerinde hissediyorsunuz. Lakin bir yandan da, bu benim kişiliğimin bir modülü, süratli bir biçimde derbi ruhuna ahenk sağladım. Genel olarak derbiler benim için uygun geçti, birfazlaca gol attım, kazandım, kırmızı kartlar gördüm, oyundan atıldım fakat bir daha de bunlar benim için hayli özel anılardı.
Sevilla maçı
Fenerbahçe’ye gelmedilk evvel Uruguay ulusal kadrosunun bir oyuncusuydum ve Sao Paulo ile Libertadores şampiyonu olmuştum. Avrupa kulüplerinden teklifler vardı. Sevilla bu kulüplerden birisiydi ve pek güzel bir teklif ile gelmişlerdi. Fakat Fenerbahçe’yi seçme sebeplerim; büyük bir kadro olması, her vakit şampiyonluğa oynaması ve üst seviye turnuvalarda süreklilik sunması ve ayrıyeten bir Uruguaylı olarak Fenerbahçe’deki futbol külçeşidinin bana uyacağını bilmemdi. Bu yüzden Fenerbahçe’ye gelmeye karar verdim. Sevilla’ya oranla kazanma kültürü Fenerbahçe’de daha fazlaydı. Ayrıyeten Fenerbahçe’de meydan okumalara alışkın epeyce sayıda ulusal futbolcu ve Latin Amerikalı oyuncu yer alıyordu. Ne kadar meydan okuma olursa o kadar uygundur. Sevilla’nın da yeterli bir takımı vardı. Luis Fabiano ve Dani Alves üzere değerli oyuncular vardı lakin biz bu eşleşmede daha âlâ olduğumuza inanıyorduk. Nitekim de daha âlâ bir ekibimiz vardı ve bu mantalite Avrupa’da kıyasıya gayretler vermemizi sağladı. aslına bakarsan ben oldum muhtemel Türk kulüplerinin niye Avrupa’da daha ileriye gidemediklerini, daha rekabetçi olamadıklarını kendime her vakit sormuşumdur. Daha uygun olduğumuza inanarak başladı her şey ve yanımızda Fenerbahçe’nin devasa gücü vardı; yapısal açıdan, stadyum açısından, alt yapı açısından, taraftar açısından… Daima rekabetin ortasında olmak için. kimi vakit şampiyon olursun, kimi vakit kaybedersin fakat daima olarak Avrupa’da olmak zorundasın. Bu gerçeği fark edip kabullenmiştik. Sonuçta alana çıktığımızda Avrupa’nın kalanına kıyasla kendimizi denk yahut üstün görüyorduk. Bu mantaliteyi, birebir baş yapısına sahip oyuncularla kurgulayabilirsiniz, o denli değil mi?
Fenerbahçe’deki ikinci dönemin hakkında neler söylersin?
Oynayamadığım maçlar, atıldığım için değil mi? Sonuçta neredeyse hiç sakatlanmadım. Fizik olarak kuvvetliydüm ve kendime daima hayli uygun bakardım ancak Fenerbahçe’de bünyeme kattığım, aslında şahsen da sahip olduğum tutku tarafım beni kimi vakit kusur yapmaya itti. Birkaç defa oyundan atıldım, cezalı duruma düştüm. Bu tarafımla gurur duyduğumu söyleyemem lakin pişmanlık da duymuyorum. Ben ne yaptıysam kalpten yaptım. Grubum için savaşarak, kazanmayı isteyerek. Vakit zaman yanlışlar oluyor ve birlikteinde bedeller ödeniyor. Tıpkı o dönemde birfazlaca maçı kaçırarak ödediğim gibi…
Türkiye Kupası’nda gördüğün 2 kırmızı kart gündemdeydi…
Aslında az evvel söylemiş olduğim gibi… Öbür yandan fazla üzerime gelindiğini düşünüyorum. Aslında berbat bir şöhretim olmuştu. Vakit zaman hakemler bana kolay kart gösteriyordu. Kabahati onlara da atmak istemiyorum, bu sorumluğu paylaşmak zorundayım. Zira sert futbol oynuyordum. Derbileri de o denli oynamalısınız, değil mi? Taraftar sizden bunu bekliyor. Sert ve kuvvetli olmalısınız. Gördüğüm kırmızı kartlardan biri ise büsbütün kusurluydu. O kırmızı kart hem beni, birebir vakitte grubumu haksız yere cezalandırmış oldu. Bu da Türk futbolunun bir başka husus başlığı. kimi vakit hakemler insanı hayal kırıklığına uğratıyor. Ama daha evvel de söylemiş olduğim üzere, sertlik benim oyun karakterimin bir kesimi. Bu benim için, taraftarın tutkusunu sahiplenme tekniğim. Daima hudutlarda, daima hudutları zorlayarak oynarım. kimi vakit de o sonları aşarım.
Bursaspor’un şampiyon olduğu sezondaki Trabzonspor maçı hakkındaki fikirlerin neler?
O gün Fenerbahçe’deki en trajik ve üzücü günümü yaşadım. Taraftarımız için de o denli olmuştu çünkü bir maç daha alsak şampiyonduk. Sanırım o dönemin en âlâ futbolunu oynamıştık. Yaklaşık 25 gol durumuna girdik. Defans çıkardı, kaleci kurtardı, direklerden döndü… Baskı üstüne baskı kurduk. İnanılmazdı epeyce, o gün baht kazanmamızı istemedi. En güzel oyunumuzu oynadık lakin kazanamadık zira talih faktörü bizi cezalandırdı. Gerçek bir trajediydi. Bu futbolun bir modülü. Ancak hala o maçı sindirebilmiş değilim. O dönem Güney Afrika’daki dünya kupasında da Uruguay kaptanı olarak vazife almış ve yarı final oynamıştım. Avrupa kulüplerine gitme fırsatım vardı. Bilhassa İtalya’dan teklifler vardı ve ben Avrupa’ya adım atmaya kararlıydım. sonucum neredeyse katiydi fakat bu yol kazası ve şampiyonluğu kaybetmemiz beni Fenerbahçe’de kalmaya itti. Şampiyonluğu kaybetmiştik ve bu türlü çekip gidemezdim. Buradan şampiyon olarak ayrılmalıydım. Başa koymuştum. Şampiyonluğu kazanabilmek için bilhassa bir sene daha kaldım.
Ve son şampiyonluk…
O sezonki meydan okumamız bilhassa bundan evvelki yıl olanlardan daha sonra şampiyon olabilmekti. 2010’da Bursaspor şampiyon olmuştu ya… Bu durum onurumuzu yaralamıştı. Uygun bir birinci yarı geçirmedik. Üçüncü yahut dördüncü mü bitirdik, hatırlamıyorum. Lakin şunu hatırlıyorum, Antalya’daki devre ortası kampında kadronun başkan oyuncuları Alex, Emre, Volkan ve Aykut Kocaman ile bir toplantı yaptık ve dönemin birinci yarısında yapamadıklarımızı düzeltmek ve şampiyon olmak için yemin ettik. Hepimiz hırs ile elimizden gelenin fazlasını yapmak için ant içtik ve devamında fazlaca güzel bir ikinci yarı geçirdik. kimi vakit yeterli, kimi vakit berbat oynuyor ama bir daha de ligin 2. yarısında tüm maçları kazanıyorduk. Ben atıyordum, Alex atıyordu… Ve sonunda ligi şampiyon olarak bitirdik. Bizim için bir birinci üzereydi. Zira bu, evvelki dönemin hırsıyla kazanılan bir şampiyonluktu.
Fenerbahçe’den ayrılma sürecin ile ilgili neler söylersin?
söylemiş olduğim üzere, evvelki dönem Avrupa biletini cebime koymuştum lakin tekrar şampiyon olabilmek için kalmıştım. 2011 yılında Avrupa’dan farklı teklifler aldım. Katar fonu tarafınca satın alınan Paris Saint-Germain ve Premier Lig kadrolarından. Nasıl ki Sao Paulo’da dört sene kaldım, şampiyonluklar kazandıktan daha sonra ayrıldım… Fenerbahçe’de de beş yıl kaldım, şampiyonluklar kazandım ve ayrılma vakti gelmişti. Oyuncu için her vakit değişiklik motive edicidir. Daha doğrusu onu gelişmeye zorlar. O yüzden yeni bir zorluğu göğüsleme sonucu almıştım. Burada beş yıl ve şampiyonluklardan daha sonra bıraktığım imajımla… Yaşımla birlikte performansımın da düşmesini beklemektense dorukta ayrılmayı istedim. Kulüple yaşayabileceğim meselelerden bağımsız olarak ayrılma sonucumı vermiştim. Rastgele bir pişmanlık duymuyorum zira kazandığım muvaffakiyetlerin akabinde gönülden verdiğim bir karardı. Şampiyon olarak, uygun bir imaj bırakarak gitmek istiyordum. Tepede ayrılmak istiyordum. Aksini düşünemezdim. İşte bu yüzden de bugün bile Fenerbahçe taraftarı beni bu biçimdesine büyük bir sevgiyle anıyor. Düşündüğüm ve yaptığım buydu.
Ülkelerin derbi kültürleri hakkında ne söylersin?
Eşsiz! Çılgın! İnanılmaz! Dünyanın neresine gidersem söylerim. Nacional – Penarol derbilerini oynadım. Sao Paulo – Corinthians maçlarını oynadım. PSG – O. Marsilya oynadım. Cerro Porteno – Olimpia maçlarına çıktım ki o da Uruguay’ın en büyük rekabetlerinden biridir. Ulusal ekipler düzeyinde Uruguay – Arjantin ve Uruguay – Brezilya maçlarında oynadım ki bunlar da büyük ezeli rekabetlerdendir ancak Fenerbahçe – Galatasaray maçları fazlaca farklı. İnanılmaz! Futbolu bırakmış oyuncular için bu biçimdesine maçların keyfini çıkarmış olabilmek değer biçilemezdir. Futbolu bıraktıktan daha sonra artlarında bırakabilecekleri en büyük mirastır. Öylesine bir çılgınlık, öylesine bir tutku. olağanüstü bir adrenalin. Anlatılması güç. Bugün bile hala anlamakta zorluk çekiyorum.
25 derbi – Kadıköy’de kaybetmeme…
Sao Paulo’da dört dönem boyunca Palmeiras ve Corinthians’a karşı 18 derbi oynadım ve hiç birini kaybetmedim. Kulübün tarihi boyunca hiç derbi kaybetmediği öteki bir devir yok! Uruguay – Brezilya maçlarında ise sadece bir defa kaybettim, üç sefer de birliktee kaldım. Bu cins maçlarda baht daima yanımda oldu. Talihin yanı sıra tutum, hırs ve ancak en değerlisi taraftarların hislerine olan hürmetim kelam konusu. Zira taraftarların hissettikleri unutulmamalıdır. Bu müsabakaların bayağı bir maçmış üzere oynanmaması lazım. Bu maçlar kimi vakit şampiyonluğa bedeldir! Fenerbahçe taraftarı ile hislerimiz fazlaca benzeriydi. Bu yüzden onların ruh halini benimsemek benim için kolay oldu. İşte bu niçinle Fenerbahçe taraftarı beni epeyce severken Galatasaray taraftarı beni hiç sevmez. Statlarına gitsem herbiçimde hiç düzgün karşılanmazdım, bilemiyorum fakat bu bile sana duydukları saygıyı ortaya çıkarır. Seni sevmezler lakin bir o kadar da hürmet duyarlar. Sonuç olarak, tüm bunlar benim için miras bedelinde; derbilerdeki bu çılgınlığı ve yoğunluğu içselleştirebilmek. Benim için fevkaladeydü.
Hırçın ve agresif…
Bu benim futbolu hissetme halim. Sahiden kimi durumlarda sonların biraz ötesine geçtim fakat benim oynama halim, futbolu hissetmek. Ve her vakit sınırlarda… Benim için futbol bir çarpışma. Bu oyunda kendi taraftarınızın keyifli olması için rakiplerin üzülmesi gerekir. Zira bu bir oyun ve kazanmak için neredeyse her şey mübahtır. Sadece yeterli olan kazanmaz. kimi vakit de fizikî olarak, mental olarak, ruhen hakimiyet kuran kazanır. Futbol bu biçimde bir şey. Bana nazaran Türkler de bu karaktere sahip. Agresif mi, bilemiyorum. Evet, kuvvetli ve sert bir oyuncu olduğumu söyleyebilirim…Buna kuşku yok. Fakat agresif olduğum vakit içinderda kesinlikle cezalandırılmışımdır. Fakat birden fazla vakit yoğunluktur, tutkudur, en iyiyi yapma isteğidir ancak beraberinde fiziğimden yaralanma sistemimdir.
Hakemler hakkında ne düşünüyorsun?
Hatırlıyorum da, Rusya’daki dünya kupasında FIFA’nın organize ettiği oteldeydik. Hakemler de tıpkı otelde konaklıyordu. Cüneyt Çakır da orada olduğumu biliyordu ve lobide beni beklemiş. Bana “Türk bir hakem seninle konuşmak istiyor” dediler; Cüneyt ile… Altı yıl geçmiş ancak hala benimle görülmemiş bir hesabı mı var!. sonrasındasında basına da açıklama yapmış. “20 yıllık hakemlik ömrümde, dünyanın biroldukça yerde maç yönettim lakin yönetilmesi en güç oyuncu Lugano’ydu” demiş. “Başka kimse değil, Lugano’ydu” demiş. Vay be, yönetilmesi en güç oyuncu ben miyim! İşte bu, kimi vakit benim bile bakılırsamediğim, hakemlerin insani boyutu.
En sevdiğin hakem?
Yok. Ancak en sempatiği, az evvel de bahsettik ya; Cüneyt Çakır. Fakat en sevdiğim değil, zira beni iki sefer oyundan attı. Lakin en azından sempatik.
En sevdiğin arkadaşın kimdi?
Birçoğu ile epeyce uygun anlaşıyordum. Muhakkak Alex, Edu Dracena, Yobo. Öbür yandan Türk oyunculardan Gökhan Gönül, Lider Turacı, Selçuk, Semih… Birçok arkadaşımla empati kurabiliyordum. Küme içerisinde fazlaca sempatiktim. Saha içerisinde gördüğünüz o agresif hallerim yoktu.
Seni en epeyce güldüren olay neydi?
Şaşırdığım mı? O kadar epeyce şaşırdığım şey oldu ki… İlk derbilerde şaşırıyorduk. niye maçlarda bu kadar epeyce güvenlik tedbiri alınıyor diye. ondan sonrasında bunun gerekli olduğunu anladık. bu biçimdesi tahminen de daha uygundu. Ancak ondan sonrasındasında insani temaslar epeyce sempatikti. Ancak bu tip maçlardaki gergin ortam bir daha de beni epeyce şaşırtmıştır.
Senin için en özel oyuncu?
bir fazlaca kıymetli oyuncu karşısında forma giydim. Ama Ümit Karan ile derbilerde sert düellolarımız oldu. Lakin şüphesiz centilmenlik çerçevesinde. Her birimiz kadromuz için en güzel olanı yapmaya çalışıyorduk. Kendi arkadaşlarımdan ise şüphesiz Alex’i diyebilirim. Sanırım Türkiye topraklarından geçen en uygun futbolcu o. bununla birlikte tüm mesleğim boyunca birlikte oynadığım en âlâ oyuncu diyebilirim.
Kılık değiştirme öykün?
Türkiye’den ayrıldıktan daha sonra da biroldukca sefer derbi maçlara geldim. Ancak daima olarak VIP alanlarda izliyor ve maçların keyfine varamıyordum. bu biçimde yerlerde kendimi sıkışmış hissediyordum. Ben futbolu nitekim seven birisiyim ve futbolcu olmadan evvel bir taraftardım. Türkiye’de tıpkı taraftar üzere bir atmosferi yaşamamıştım. Tek yolu buydu. Birkaç arkadaş kılık değiştirdik, bütün günü bu türlü Kadıköy’de geçirdik, taraftarların tezahüratlarına katıldık. Yemek yedik. daha sonrasında stada gittik. Orada da tıpkı olağan bir taraftar üzere tezahüratlar yaptık. Akabinde yanımda oturan bir taraftar beni süzmeye başladı. “Lu…” dediği ona sus işareti yaptım. “Eğer sesini çıkarmazsan sana fotoğrafımı ve formamı veririm” dedim. Bu konuşmadan daha sonra o taraftar sessiz kaldı ancak beni gözünün önünden ayırmadı. Maçın akabinde ona fotoğrafım ile formamı verdim. Bahtımız vardı, kimse beni görmedi. Zira nazarann olsaydı benim için o sakin ortam kalmayacaktı. O gün maçı kaybettik ancak, her neyse… Bu benim fikrimdi. Zira bir derbiyi tribünde yaşamanın tek yolu buydu.
Unutamadığın gol…
Ben hiç bir vakit hoş gol atmadım. Ben bir Alex değilim. O fazlaca hoş goller atardı. Benim gollerim daima zorlayarak atılan gollerdi. hiç bir vakit hoş değildi lakin pahalıydı ve üç puan getiriyordu. Sanırım Trabzon, hayır. En hoşu Sevilla’ya baş ile attığım goldü. Hem değerli tıpkı vakitte hoş bir goldü. Trabzon’a attığım gol de öyleydi.
İki ezeli rakipte iki Uruguaylı…
Muslera tam olarak benim gittiğim gün geldi. Hala da devam ediyor. daha sonra SORU GELİYOR. Sonuçta hem Fernando tıpkı vakitte ben Uruguay ulusal kadrosunda oynamış oyuncularız. ötürüsıyla bu, Türkiye’de büyük bir kulüpte oynama potansiyeline sahip olduğun manasına gelir. En kıymetlisi de, Uruguay üç milyon nüfuslu bir ülke.15 defa Güney Amerika şampiyonu, iki sefer dünya, iki kere Olimpiyat, bir epey defa de Güney Amerika’da kulüpler bazında şampiyonluklar… Çok kuvvetli bir futbol kültürümüz var. O yüzden sanırım Uruguaylılar dünyada hayli çalışkan, hayli asil, hayli sadık, yerinde duramayan beşerler olarak tanınır. Sanırım ferdî tecrübelerim de Türk futbolu ile fazlaca örtüşüyor. Kişilik üzere, tutku üzere örtüşen epey nokta var. Tahminen de sorunun karşılığı bundadır.
Fenerbahçe taraftarı ile ilgili ne söylersin?
Sanırım dünyadaki en âlâ Fenerbahçe elçisi benim. Zira daima Fenerbahçe taraftarının tutkusundan bahsederim. Nitekim bu ömrümün çarpıcı bir periyodunu teşkil eder. O denli fazlaca şey yaşadım ki… Birtakım şeyleri burada söylerim, kimilerini ise söyleyemem. Arkadaşlarımla, taraftarlarla paylaştığım şeyler var. Türkiye’de her şey o kadar ağır ve hoştu ki… Öylesine inanılmaz iniş ve çıkışlarım oldu ki… Fenerbahçe taraftarlarına karşı hislerim, bana verdikleri sevgi için içten bir müteşekkirlik olarak söz edilebilir. Sanıyorum bu kadar epeyce sevgi almış biri olarak onlara borcumu asla ödeyemem. Her şey düzgün gitti, goller attım, şampiyon olduk. Elimden geleni yaptım fakat karşılığında aldığım sevgi, onlara verdiklerimden epey daha fazlasıydı. Umarım bu bağlantı ebediyen sürer. Her vakit şunu söylerim: “Bunca şey için teşekkür, bu kadar azı için de özür dilerim.”
“Türkçe öğrenmeyi isterdim”
esasen ortadan 10 yıl geçtikten daha sonra bugün Türkçe öğrenmemek içimde ukde kaldı. Sonuçta geçen beş sene zarfında Türkçe öğrenmeliydim. Kültürden tarihe, kentlerden inanç konusuna kadar Türkiye hakkında fazlaca şey öğrendim. Bir şey hariç, o da lisan. niye? Dürüst olayım; Edu ile bir arada imza attık ve bütün gün Kadıköy civarında bisiklet sürdük. daha sonra ortadan bir hafta geçti. Tanınan kültüre ve basına aşina çok, 20 tane günlük spor gazetesi çıkıyor, her gün 50 tane futbol programı yayınlanıyor, herkes daima olarak Lugano’dan ve Fenerbahçe’den bahsediyor. Yok dedim! Hakkımda söylenen her şeyi anlarsam konsantrasyonumu kaybederim diye düşündüm. Bu yüzden futbolun bu tarafından kendimi sakınıp sadece top oynamaya odaklandım. Bu da bana fazlaca yardımcı oldu. Düşünsene daima hakkımda yapılan tenkitleri dinleseydim… Bunların hiç biri bana ulaşmıyordu. Ben yalnızca idmanıma ve maçlarıma odaklanıyordum. Türkiye’de huzurlu bir hayat yaşadım. Başım rahattı ve futboluma odaklanıyordum fakat bugün pişmanlık duyduğum husus, lisan konusundan dolayı daha fazla arkadaş edinememiş olmam. Türk kültürü konusunda da derinleşemedim. Fakat bu türlü daha huzurlu bir ömrüm oldu. Yoksa delirebilirdim!
“Kariyerimin ihtişamlı bir dönemiydi…”
Sportif ömrümün en hoş beş yılıydı. En keyifli ve ağır geçirdiğim vakit içinderdı. bununla birlikte 25 – 30 yaş ortası ki futbolculuk dönemimin en verimli vakit içinderını Türkiye’de yaşadım. Haliyle mesleğimin ihtişamlı bir devri olarak anıyorum. Bunlar yalnızca o beş yıllık devir içerisinde değil, gittiğim her yerde hala söylemiş olduğim şeylerdir. Örneğin, Brezilya’da çalışıyorum, daima olarak bu biçimde söylüyorum. Uruguay’da, Arjantin’de yahut Paris’te… Bunu daima hatırlıyor ve hak ettiği biçimde lisana getiriyorum.
LUGANO’NUN MUHTEŞEM 11’İ
Kaleci Volkan. Gökhan Gönül
Sol bek Roberto Carlos
Stoper olarak Servet Çetin ve Hükümran Korkmaz.
Orta saha Emre Belözoğlu, Selçuk İnan.
Sol kanat Arda Turan
Sağ kanat Quaresma
10 numarayı sorma, o Alex’tir.
Forvet ise Burak Yılmaz.
Türkiye seyahati nasıl başladı?
Çok teşekkürler. Benim için İstanbul’a ve Türkiye’ye dönmem her vakit büyük bir keyif. Bunu dünyanın her yerinde de söylüyorum. Türkiye’de fazlaca ağır bir beş sene geçirdim. Tahminen de spor mesleğimin en ağır beş yılıydı. Bunu hayat kalitesi açısından da söyleyebilirim. Zira İstanbul olağanüstü bir kent. Burada iki çocuğum dünyaya geldi. Taraftarın bana gösterdiği sevgi ve kıymet inanılmazdı. ötürüsıyla Türkiye, İstanbul ve Fenerbahçe ile aramda bir bağ olduğunu hissediyorum. Bu benim üzere epeyce uzaktan gelen birisi için açıklanması sıkıntı bir his. Farklı bir lisan, farklı bir kültür ve farklı bir din. Burada geçirdiğim dolu dolu beş seniçin daha sonra hala İstanbul’a gelip gidiyorum ve kendimi konutumda üzere hissediyorum.
Transfer sürecin nasıl gelişti?
2006’da İstanbul’a gelmedilk evvel esasen tarihinizi biliyordum; Osmanlı İmparatorluğu. Ben lisede fazlaca güzel bir öğrenci değildim ancak tarih dersi fazlaca hoşuma giderdi. O yüzden birçok ülkeyi tanırım. Kulübü fazlaca az tanıyordum. Gelmedilk evvel Alex ve Luciano’yu tanıyordum. Ne de olsa ikisi de Brezilya’da rakibimdi. Kulüp hakkında bilhassa onlardan bilgi aldım. Lakin Türkiye’yi aslına bakarsan biliyordum.
Türk futbolu hakkındaki niyetleri neler?
Türk futboluyla ilgili olarak; tutkulu olduklarını biliyordum. Futbolu hissederek yaşıyorlar. Bizler Latin Amerikalılar olarak, bilhassa de Uruguay’dan bahsedecek olursak, en azından biz o denli inanıyoruz ki; futbolun babasıyız! Zira birinci dünya kupası, birinci Libertadores Kupası… Yani futbol için tutku doluyuz. Doğrusu buraya çekincem olmaksızın geldim. Zira Türklerin bu ruhunu anlayabileceğimi düşünüyordum. Lakin bir daha de geldiğim birinci günden itibaren burada farklı bir şeyler olduğunu anlamıştım. Anlatması zor… Ben bile burada futbol için nasıl bu kadar tutku olabileceğini anlatmakta kuvvetlik çekiyorum. Bu ülkede de bizde olduğu üzere fazlaca birebir ve tutkulu bir yaklaşım var. Maçlar yakından takip ediliyor. Hala daha Türkiye’de futbolun Güney Amerika’daki kadar ya da tahminen de daha ağır bir biçimde yaşanması şaşırtan. Zira futbolda Brezilya, Arjantin ve Uruguay üzere ülkelerin dünyanın en tutkulu ülkeleri olmasını beklersiniz lakin daha birinci günümde bu biçimde olmadığını anladım.
Fenerbahçe’deki birinci maçın…
Deplasmandaydık, epeyce âlâ hatırlıyorum. Birinci hatırladığım şey; şampiyonluk için olağanüstü bir baskı olduğuydu… Fenerbahçe’nin 100. yılından dolayı. Birinci gün bana verilen bildiri, grubun şampiyon olması için getirildiğimdi. Ekip, dönem sonu şampiyon olması için güçlendiriliyordu. O yüzden çabucak ağır bir baskı hissetmeye başladım. Buna hazır olduğumu düşünüyordum lakin birinci maçlar kolay olmadı. Kulüpteki ortam da çok gergindi. Zira âlâ bir dönem geçirmek ve şampiyon olmak gerekiyordu. Zira rakibimiz de 100. yılında şampiyon olmuştu. Üstelik birinci maçımızda deplasmanda, nispeten zayıf bir gruba kaybetmiştik. O gün burada oynamanın hiç de kolay olmayacağını anlamıştım.
Kadıköy’de birinci maçta iki gol…
Unutmak imkânsız… Birinci defa Kadıköy’deydim. İnsanların coşkusunu hissettiğim birinci maçtı. aslına bakarsan baskı olacağını biliyorduk. Bu müsabakaya şampiyon olabilmek için çıktığımız birinci telafi maçı olarak bakıyorduk. Attığım goller idmanlarda çalışmamın eseriydi. Alex’in kullandığı biroldukça özgür vuruş olmuştu. Doğal ki her idmanda çokça çalışırdık. Bilhassa topa vurulduğu anda kimin nereye koşacağı konusunda. Bu bağlantı her şeyi kolaylaştırıyor ve en yeterli silahım olan fizik gücümü kullanmakta, bir diğerinin yeteneğinden yaralanmak konusunda beni özgür kılıyordu. Ortamızda çabucak bir bağ oluşmuştu. Natürel ki ikimiz de zafere ulaşmak istiyorduk. O maç, bu kümenin ileriki yıllarde neler yapabileceğini gösteriyordu.
Birinci şampiyonluk…
Adaptasyon sürecine ayıracak vakit yoktu. Şampiyon olmak kuraldı. Bizi kulübe şampiyon olmak için getirmişlerdi ve 100. yıl baskısı da üzerimizdeydi. Taraftarlar hayal kuruyordu ve bu manada kulüp büyük bir yatırım yapmıştı. Bildiri fazlaca netti; ahenk sürecine ayıracak vakit yoktu. Şampiyon olmak kuraldı. Sırrımız ne miydi? Olgun ve zafere odaklamış adamlardan oluşan bir küme Fenerbahçe’deydi. Bu adamlar, mesleklerinin sonuna gelmiş futbolcular değildi ve zafer için buradalardı. Bu karakterler ile şampiyonluk bahtının arttığı kanıtlanabilirdi ve bu çabucak hemen birinci senede kanıtlandı. Bu fazlaca kıymetliydi.
Ali Sami Yen’de attığın gol…
Bu da hiç hafızamdan çıkmayan maçlardan biri… Güney Amerikalı arkadaşlarıma daima anlatırım. Futboldaki rekabeti anlamak için, bir Fenerbahçe – Galatasaray derbisini kesinlikle yaşamalısınız! O gün Galatasaray stadındaki atmosfer, benim üzere orada birinci defa oynayan biri için, bu derbinin dünyanın en büyüğü, ya da en büyük üç derbiden biri olduğunu gözler önüne seriyordu. Bunu derinizin derinliklerinde hissediyorsunuz. Lakin bir yandan da, bu benim kişiliğimin bir modülü, süratli bir biçimde derbi ruhuna ahenk sağladım. Genel olarak derbiler benim için uygun geçti, birfazlaca gol attım, kazandım, kırmızı kartlar gördüm, oyundan atıldım fakat bir daha de bunlar benim için hayli özel anılardı.
Sevilla maçı
Fenerbahçe’ye gelmedilk evvel Uruguay ulusal kadrosunun bir oyuncusuydum ve Sao Paulo ile Libertadores şampiyonu olmuştum. Avrupa kulüplerinden teklifler vardı. Sevilla bu kulüplerden birisiydi ve pek güzel bir teklif ile gelmişlerdi. Fakat Fenerbahçe’yi seçme sebeplerim; büyük bir kadro olması, her vakit şampiyonluğa oynaması ve üst seviye turnuvalarda süreklilik sunması ve ayrıyeten bir Uruguaylı olarak Fenerbahçe’deki futbol külçeşidinin bana uyacağını bilmemdi. Bu yüzden Fenerbahçe’ye gelmeye karar verdim. Sevilla’ya oranla kazanma kültürü Fenerbahçe’de daha fazlaydı. Ayrıyeten Fenerbahçe’de meydan okumalara alışkın epeyce sayıda ulusal futbolcu ve Latin Amerikalı oyuncu yer alıyordu. Ne kadar meydan okuma olursa o kadar uygundur. Sevilla’nın da yeterli bir takımı vardı. Luis Fabiano ve Dani Alves üzere değerli oyuncular vardı lakin biz bu eşleşmede daha âlâ olduğumuza inanıyorduk. Nitekim de daha âlâ bir ekibimiz vardı ve bu mantalite Avrupa’da kıyasıya gayretler vermemizi sağladı. aslına bakarsan ben oldum muhtemel Türk kulüplerinin niye Avrupa’da daha ileriye gidemediklerini, daha rekabetçi olamadıklarını kendime her vakit sormuşumdur. Daha uygun olduğumuza inanarak başladı her şey ve yanımızda Fenerbahçe’nin devasa gücü vardı; yapısal açıdan, stadyum açısından, alt yapı açısından, taraftar açısından… Daima rekabetin ortasında olmak için. kimi vakit şampiyon olursun, kimi vakit kaybedersin fakat daima olarak Avrupa’da olmak zorundasın. Bu gerçeği fark edip kabullenmiştik. Sonuçta alana çıktığımızda Avrupa’nın kalanına kıyasla kendimizi denk yahut üstün görüyorduk. Bu mantaliteyi, birebir baş yapısına sahip oyuncularla kurgulayabilirsiniz, o denli değil mi?
Fenerbahçe’deki ikinci dönemin hakkında neler söylersin?
Oynayamadığım maçlar, atıldığım için değil mi? Sonuçta neredeyse hiç sakatlanmadım. Fizik olarak kuvvetliydüm ve kendime daima hayli uygun bakardım ancak Fenerbahçe’de bünyeme kattığım, aslında şahsen da sahip olduğum tutku tarafım beni kimi vakit kusur yapmaya itti. Birkaç defa oyundan atıldım, cezalı duruma düştüm. Bu tarafımla gurur duyduğumu söyleyemem lakin pişmanlık da duymuyorum. Ben ne yaptıysam kalpten yaptım. Grubum için savaşarak, kazanmayı isteyerek. Vakit zaman yanlışlar oluyor ve birlikteinde bedeller ödeniyor. Tıpkı o dönemde birfazlaca maçı kaçırarak ödediğim gibi…
Türkiye Kupası’nda gördüğün 2 kırmızı kart gündemdeydi…
Aslında az evvel söylemiş olduğim gibi… Öbür yandan fazla üzerime gelindiğini düşünüyorum. Aslında berbat bir şöhretim olmuştu. Vakit zaman hakemler bana kolay kart gösteriyordu. Kabahati onlara da atmak istemiyorum, bu sorumluğu paylaşmak zorundayım. Zira sert futbol oynuyordum. Derbileri de o denli oynamalısınız, değil mi? Taraftar sizden bunu bekliyor. Sert ve kuvvetli olmalısınız. Gördüğüm kırmızı kartlardan biri ise büsbütün kusurluydu. O kırmızı kart hem beni, birebir vakitte grubumu haksız yere cezalandırmış oldu. Bu da Türk futbolunun bir başka husus başlığı. kimi vakit hakemler insanı hayal kırıklığına uğratıyor. Ama daha evvel de söylemiş olduğim üzere, sertlik benim oyun karakterimin bir kesimi. Bu benim için, taraftarın tutkusunu sahiplenme tekniğim. Daima hudutlarda, daima hudutları zorlayarak oynarım. kimi vakit de o sonları aşarım.
Bursaspor’un şampiyon olduğu sezondaki Trabzonspor maçı hakkındaki fikirlerin neler?
O gün Fenerbahçe’deki en trajik ve üzücü günümü yaşadım. Taraftarımız için de o denli olmuştu çünkü bir maç daha alsak şampiyonduk. Sanırım o dönemin en âlâ futbolunu oynamıştık. Yaklaşık 25 gol durumuna girdik. Defans çıkardı, kaleci kurtardı, direklerden döndü… Baskı üstüne baskı kurduk. İnanılmazdı epeyce, o gün baht kazanmamızı istemedi. En güzel oyunumuzu oynadık lakin kazanamadık zira talih faktörü bizi cezalandırdı. Gerçek bir trajediydi. Bu futbolun bir modülü. Ancak hala o maçı sindirebilmiş değilim. O dönem Güney Afrika’daki dünya kupasında da Uruguay kaptanı olarak vazife almış ve yarı final oynamıştım. Avrupa kulüplerine gitme fırsatım vardı. Bilhassa İtalya’dan teklifler vardı ve ben Avrupa’ya adım atmaya kararlıydım. sonucum neredeyse katiydi fakat bu yol kazası ve şampiyonluğu kaybetmemiz beni Fenerbahçe’de kalmaya itti. Şampiyonluğu kaybetmiştik ve bu türlü çekip gidemezdim. Buradan şampiyon olarak ayrılmalıydım. Başa koymuştum. Şampiyonluğu kazanabilmek için bilhassa bir sene daha kaldım.
Ve son şampiyonluk…
O sezonki meydan okumamız bilhassa bundan evvelki yıl olanlardan daha sonra şampiyon olabilmekti. 2010’da Bursaspor şampiyon olmuştu ya… Bu durum onurumuzu yaralamıştı. Uygun bir birinci yarı geçirmedik. Üçüncü yahut dördüncü mü bitirdik, hatırlamıyorum. Lakin şunu hatırlıyorum, Antalya’daki devre ortası kampında kadronun başkan oyuncuları Alex, Emre, Volkan ve Aykut Kocaman ile bir toplantı yaptık ve dönemin birinci yarısında yapamadıklarımızı düzeltmek ve şampiyon olmak için yemin ettik. Hepimiz hırs ile elimizden gelenin fazlasını yapmak için ant içtik ve devamında fazlaca güzel bir ikinci yarı geçirdik. kimi vakit yeterli, kimi vakit berbat oynuyor ama bir daha de ligin 2. yarısında tüm maçları kazanıyorduk. Ben atıyordum, Alex atıyordu… Ve sonunda ligi şampiyon olarak bitirdik. Bizim için bir birinci üzereydi. Zira bu, evvelki dönemin hırsıyla kazanılan bir şampiyonluktu.
Fenerbahçe’den ayrılma sürecin ile ilgili neler söylersin?
söylemiş olduğim üzere, evvelki dönem Avrupa biletini cebime koymuştum lakin tekrar şampiyon olabilmek için kalmıştım. 2011 yılında Avrupa’dan farklı teklifler aldım. Katar fonu tarafınca satın alınan Paris Saint-Germain ve Premier Lig kadrolarından. Nasıl ki Sao Paulo’da dört sene kaldım, şampiyonluklar kazandıktan daha sonra ayrıldım… Fenerbahçe’de de beş yıl kaldım, şampiyonluklar kazandım ve ayrılma vakti gelmişti. Oyuncu için her vakit değişiklik motive edicidir. Daha doğrusu onu gelişmeye zorlar. O yüzden yeni bir zorluğu göğüsleme sonucu almıştım. Burada beş yıl ve şampiyonluklardan daha sonra bıraktığım imajımla… Yaşımla birlikte performansımın da düşmesini beklemektense dorukta ayrılmayı istedim. Kulüple yaşayabileceğim meselelerden bağımsız olarak ayrılma sonucumı vermiştim. Rastgele bir pişmanlık duymuyorum zira kazandığım muvaffakiyetlerin akabinde gönülden verdiğim bir karardı. Şampiyon olarak, uygun bir imaj bırakarak gitmek istiyordum. Tepede ayrılmak istiyordum. Aksini düşünemezdim. İşte bu yüzden de bugün bile Fenerbahçe taraftarı beni bu biçimdesine büyük bir sevgiyle anıyor. Düşündüğüm ve yaptığım buydu.
Ülkelerin derbi kültürleri hakkında ne söylersin?
Eşsiz! Çılgın! İnanılmaz! Dünyanın neresine gidersem söylerim. Nacional – Penarol derbilerini oynadım. Sao Paulo – Corinthians maçlarını oynadım. PSG – O. Marsilya oynadım. Cerro Porteno – Olimpia maçlarına çıktım ki o da Uruguay’ın en büyük rekabetlerinden biridir. Ulusal ekipler düzeyinde Uruguay – Arjantin ve Uruguay – Brezilya maçlarında oynadım ki bunlar da büyük ezeli rekabetlerdendir ancak Fenerbahçe – Galatasaray maçları fazlaca farklı. İnanılmaz! Futbolu bırakmış oyuncular için bu biçimdesine maçların keyfini çıkarmış olabilmek değer biçilemezdir. Futbolu bıraktıktan daha sonra artlarında bırakabilecekleri en büyük mirastır. Öylesine bir çılgınlık, öylesine bir tutku. olağanüstü bir adrenalin. Anlatılması güç. Bugün bile hala anlamakta zorluk çekiyorum.
25 derbi – Kadıköy’de kaybetmeme…
Sao Paulo’da dört dönem boyunca Palmeiras ve Corinthians’a karşı 18 derbi oynadım ve hiç birini kaybetmedim. Kulübün tarihi boyunca hiç derbi kaybetmediği öteki bir devir yok! Uruguay – Brezilya maçlarında ise sadece bir defa kaybettim, üç sefer de birliktee kaldım. Bu cins maçlarda baht daima yanımda oldu. Talihin yanı sıra tutum, hırs ve ancak en değerlisi taraftarların hislerine olan hürmetim kelam konusu. Zira taraftarların hissettikleri unutulmamalıdır. Bu müsabakaların bayağı bir maçmış üzere oynanmaması lazım. Bu maçlar kimi vakit şampiyonluğa bedeldir! Fenerbahçe taraftarı ile hislerimiz fazlaca benzeriydi. Bu yüzden onların ruh halini benimsemek benim için kolay oldu. İşte bu niçinle Fenerbahçe taraftarı beni epeyce severken Galatasaray taraftarı beni hiç sevmez. Statlarına gitsem herbiçimde hiç düzgün karşılanmazdım, bilemiyorum fakat bu bile sana duydukları saygıyı ortaya çıkarır. Seni sevmezler lakin bir o kadar da hürmet duyarlar. Sonuç olarak, tüm bunlar benim için miras bedelinde; derbilerdeki bu çılgınlığı ve yoğunluğu içselleştirebilmek. Benim için fevkaladeydü.
Hırçın ve agresif…
Bu benim futbolu hissetme halim. Sahiden kimi durumlarda sonların biraz ötesine geçtim fakat benim oynama halim, futbolu hissetmek. Ve her vakit sınırlarda… Benim için futbol bir çarpışma. Bu oyunda kendi taraftarınızın keyifli olması için rakiplerin üzülmesi gerekir. Zira bu bir oyun ve kazanmak için neredeyse her şey mübahtır. Sadece yeterli olan kazanmaz. kimi vakit de fizikî olarak, mental olarak, ruhen hakimiyet kuran kazanır. Futbol bu biçimde bir şey. Bana nazaran Türkler de bu karaktere sahip. Agresif mi, bilemiyorum. Evet, kuvvetli ve sert bir oyuncu olduğumu söyleyebilirim…Buna kuşku yok. Fakat agresif olduğum vakit içinderda kesinlikle cezalandırılmışımdır. Fakat birden fazla vakit yoğunluktur, tutkudur, en iyiyi yapma isteğidir ancak beraberinde fiziğimden yaralanma sistemimdir.
Hakemler hakkında ne düşünüyorsun?
Hatırlıyorum da, Rusya’daki dünya kupasında FIFA’nın organize ettiği oteldeydik. Hakemler de tıpkı otelde konaklıyordu. Cüneyt Çakır da orada olduğumu biliyordu ve lobide beni beklemiş. Bana “Türk bir hakem seninle konuşmak istiyor” dediler; Cüneyt ile… Altı yıl geçmiş ancak hala benimle görülmemiş bir hesabı mı var!. sonrasındasında basına da açıklama yapmış. “20 yıllık hakemlik ömrümde, dünyanın biroldukça yerde maç yönettim lakin yönetilmesi en güç oyuncu Lugano’ydu” demiş. “Başka kimse değil, Lugano’ydu” demiş. Vay be, yönetilmesi en güç oyuncu ben miyim! İşte bu, kimi vakit benim bile bakılırsamediğim, hakemlerin insani boyutu.
En sevdiğin hakem?
Yok. Ancak en sempatiği, az evvel de bahsettik ya; Cüneyt Çakır. Fakat en sevdiğim değil, zira beni iki sefer oyundan attı. Lakin en azından sempatik.
En sevdiğin arkadaşın kimdi?
Birçoğu ile epeyce uygun anlaşıyordum. Muhakkak Alex, Edu Dracena, Yobo. Öbür yandan Türk oyunculardan Gökhan Gönül, Lider Turacı, Selçuk, Semih… Birçok arkadaşımla empati kurabiliyordum. Küme içerisinde fazlaca sempatiktim. Saha içerisinde gördüğünüz o agresif hallerim yoktu.
Seni en epeyce güldüren olay neydi?
Şaşırdığım mı? O kadar epeyce şaşırdığım şey oldu ki… İlk derbilerde şaşırıyorduk. niye maçlarda bu kadar epeyce güvenlik tedbiri alınıyor diye. ondan sonrasında bunun gerekli olduğunu anladık. bu biçimdesi tahminen de daha uygundu. Ancak ondan sonrasındasında insani temaslar epeyce sempatikti. Ancak bu tip maçlardaki gergin ortam bir daha de beni epeyce şaşırtmıştır.
Senin için en özel oyuncu?
bir fazlaca kıymetli oyuncu karşısında forma giydim. Ama Ümit Karan ile derbilerde sert düellolarımız oldu. Lakin şüphesiz centilmenlik çerçevesinde. Her birimiz kadromuz için en güzel olanı yapmaya çalışıyorduk. Kendi arkadaşlarımdan ise şüphesiz Alex’i diyebilirim. Sanırım Türkiye topraklarından geçen en uygun futbolcu o. bununla birlikte tüm mesleğim boyunca birlikte oynadığım en âlâ oyuncu diyebilirim.
Kılık değiştirme öykün?
Türkiye’den ayrıldıktan daha sonra da biroldukca sefer derbi maçlara geldim. Ancak daima olarak VIP alanlarda izliyor ve maçların keyfine varamıyordum. bu biçimde yerlerde kendimi sıkışmış hissediyordum. Ben futbolu nitekim seven birisiyim ve futbolcu olmadan evvel bir taraftardım. Türkiye’de tıpkı taraftar üzere bir atmosferi yaşamamıştım. Tek yolu buydu. Birkaç arkadaş kılık değiştirdik, bütün günü bu türlü Kadıköy’de geçirdik, taraftarların tezahüratlarına katıldık. Yemek yedik. daha sonrasında stada gittik. Orada da tıpkı olağan bir taraftar üzere tezahüratlar yaptık. Akabinde yanımda oturan bir taraftar beni süzmeye başladı. “Lu…” dediği ona sus işareti yaptım. “Eğer sesini çıkarmazsan sana fotoğrafımı ve formamı veririm” dedim. Bu konuşmadan daha sonra o taraftar sessiz kaldı ancak beni gözünün önünden ayırmadı. Maçın akabinde ona fotoğrafım ile formamı verdim. Bahtımız vardı, kimse beni görmedi. Zira nazarann olsaydı benim için o sakin ortam kalmayacaktı. O gün maçı kaybettik ancak, her neyse… Bu benim fikrimdi. Zira bir derbiyi tribünde yaşamanın tek yolu buydu.
Unutamadığın gol…
Ben hiç bir vakit hoş gol atmadım. Ben bir Alex değilim. O fazlaca hoş goller atardı. Benim gollerim daima zorlayarak atılan gollerdi. hiç bir vakit hoş değildi lakin pahalıydı ve üç puan getiriyordu. Sanırım Trabzon, hayır. En hoşu Sevilla’ya baş ile attığım goldü. Hem değerli tıpkı vakitte hoş bir goldü. Trabzon’a attığım gol de öyleydi.
İki ezeli rakipte iki Uruguaylı…
Muslera tam olarak benim gittiğim gün geldi. Hala da devam ediyor. daha sonra SORU GELİYOR. Sonuçta hem Fernando tıpkı vakitte ben Uruguay ulusal kadrosunda oynamış oyuncularız. ötürüsıyla bu, Türkiye’de büyük bir kulüpte oynama potansiyeline sahip olduğun manasına gelir. En kıymetlisi de, Uruguay üç milyon nüfuslu bir ülke.15 defa Güney Amerika şampiyonu, iki sefer dünya, iki kere Olimpiyat, bir epey defa de Güney Amerika’da kulüpler bazında şampiyonluklar… Çok kuvvetli bir futbol kültürümüz var. O yüzden sanırım Uruguaylılar dünyada hayli çalışkan, hayli asil, hayli sadık, yerinde duramayan beşerler olarak tanınır. Sanırım ferdî tecrübelerim de Türk futbolu ile fazlaca örtüşüyor. Kişilik üzere, tutku üzere örtüşen epey nokta var. Tahminen de sorunun karşılığı bundadır.
Fenerbahçe taraftarı ile ilgili ne söylersin?
Sanırım dünyadaki en âlâ Fenerbahçe elçisi benim. Zira daima Fenerbahçe taraftarının tutkusundan bahsederim. Nitekim bu ömrümün çarpıcı bir periyodunu teşkil eder. O denli fazlaca şey yaşadım ki… Birtakım şeyleri burada söylerim, kimilerini ise söyleyemem. Arkadaşlarımla, taraftarlarla paylaştığım şeyler var. Türkiye’de her şey o kadar ağır ve hoştu ki… Öylesine inanılmaz iniş ve çıkışlarım oldu ki… Fenerbahçe taraftarlarına karşı hislerim, bana verdikleri sevgi için içten bir müteşekkirlik olarak söz edilebilir. Sanıyorum bu kadar epeyce sevgi almış biri olarak onlara borcumu asla ödeyemem. Her şey düzgün gitti, goller attım, şampiyon olduk. Elimden geleni yaptım fakat karşılığında aldığım sevgi, onlara verdiklerimden epey daha fazlasıydı. Umarım bu bağlantı ebediyen sürer. Her vakit şunu söylerim: “Bunca şey için teşekkür, bu kadar azı için de özür dilerim.”
“Türkçe öğrenmeyi isterdim”
esasen ortadan 10 yıl geçtikten daha sonra bugün Türkçe öğrenmemek içimde ukde kaldı. Sonuçta geçen beş sene zarfında Türkçe öğrenmeliydim. Kültürden tarihe, kentlerden inanç konusuna kadar Türkiye hakkında fazlaca şey öğrendim. Bir şey hariç, o da lisan. niye? Dürüst olayım; Edu ile bir arada imza attık ve bütün gün Kadıköy civarında bisiklet sürdük. daha sonra ortadan bir hafta geçti. Tanınan kültüre ve basına aşina çok, 20 tane günlük spor gazetesi çıkıyor, her gün 50 tane futbol programı yayınlanıyor, herkes daima olarak Lugano’dan ve Fenerbahçe’den bahsediyor. Yok dedim! Hakkımda söylenen her şeyi anlarsam konsantrasyonumu kaybederim diye düşündüm. Bu yüzden futbolun bu tarafından kendimi sakınıp sadece top oynamaya odaklandım. Bu da bana fazlaca yardımcı oldu. Düşünsene daima hakkımda yapılan tenkitleri dinleseydim… Bunların hiç biri bana ulaşmıyordu. Ben yalnızca idmanıma ve maçlarıma odaklanıyordum. Türkiye’de huzurlu bir hayat yaşadım. Başım rahattı ve futboluma odaklanıyordum fakat bugün pişmanlık duyduğum husus, lisan konusundan dolayı daha fazla arkadaş edinememiş olmam. Türk kültürü konusunda da derinleşemedim. Fakat bu türlü daha huzurlu bir ömrüm oldu. Yoksa delirebilirdim!
“Kariyerimin ihtişamlı bir dönemiydi…”
Sportif ömrümün en hoş beş yılıydı. En keyifli ve ağır geçirdiğim vakit içinderdı. bununla birlikte 25 – 30 yaş ortası ki futbolculuk dönemimin en verimli vakit içinderını Türkiye’de yaşadım. Haliyle mesleğimin ihtişamlı bir devri olarak anıyorum. Bunlar yalnızca o beş yıllık devir içerisinde değil, gittiğim her yerde hala söylemiş olduğim şeylerdir. Örneğin, Brezilya’da çalışıyorum, daima olarak bu biçimde söylüyorum. Uruguay’da, Arjantin’de yahut Paris’te… Bunu daima hatırlıyor ve hak ettiği biçimde lisana getiriyorum.
LUGANO’NUN MUHTEŞEM 11’İ
Kaleci Volkan. Gökhan Gönül
Sol bek Roberto Carlos
Stoper olarak Servet Çetin ve Hükümran Korkmaz.
Orta saha Emre Belözoğlu, Selçuk İnan.
Sol kanat Arda Turan
Sağ kanat Quaresma
10 numarayı sorma, o Alex’tir.
Forvet ise Burak Yılmaz.