Muhabir
New member
BBC
Freddie Figgers’a birinci bilgisayarı 9 yaşındayken alındı. Bu gerçi eski ve bozuk bir bilgisayardı ancak onun teknoloji aşkının ve kimsenin iddia edemeyeceği bir biçimde, bir mucit, bir teşebbüsçü ve telekom milyoneri olmasını sağlayan hayat seyahatinin başlangıcı oldu.
“Koşullarınızın kim olduğunuzu belirlemesine müsaade vermeyin.”
31 yaşındaki teşebbüsçü Freddie Figgers’ın herkese birinci tavsiyesi bu.
8 yaşındayken babası Nathan’a, nerede ve nasıl doğduğunu sorduğunda unutulmaz bir karşılık almıştı.
“Bana ‘Dinle seninle açık konuşacağım Fred. Senin biyolojik annen seni terk etti. Ben ve Betty Mae seni esirgeyici ailelere göndermek istemedik ve evlat edindik. Sen benim oğlumsun’ dedi” diye anlatıyor.
Freddie, doğduktan daha sonrasında Florida’nın kırsal bir bölgesinde büyük bir çöp konteynerinin yakınına terkedilmiş olarak bulunmuştu.
“Bana bunları anlattığında, ‘Tamam çöpüm ben’ diye düşündüm, istenmediğimi hissettim. Fakat babam omuzumdan tutup ‘Dinle beni, bunun hiçbir vakit seni üzmesine müsaade verme’ dedi.”
Freddie’yi evlat edinen Nathan Figgers, ufak tefek tamirat işleri yapan bir usta, eşi Betty Mae Figgers ise tarım personeliydi.
1989 yılında yani Freddie’nin dünyaya geldiği yıl 50’li yaştaki Figgers çifti, Kuzey Florida’da 8 bin kadar nüfuslu kırsal bir yerleşim olan Quincy’de yaşıyorlardı.
BBCNathan Figgers, Betty Mae ile bir arada Freddie (sağda)
Figgerslar daha evvel pek epeyce çocuğa gözetici aile olarak bakmışlardı fakat iki günlük Freddie’yi oğulları olarak evlat edinmeye karar verdiler.
Freddie Nathan ve Betty Mae’de muhtaçlığı olan bütün sevgiyi bulduğunu fakat Quincy’deki çocukların kimi vakit fazlaca zalim olabildiğini anlatıyor.
“Çocuklar benimle alay edip ‘Çöplük bebeği’ , ‘Çöp oğlan’, ‘Seni kimse istemiyor’, ya da ‘Pissin sen’ üzere şeyler söylerlerdi. kimi vakit okul otobüsünden indiğimde arttan gelip beni yakalayan çocuklar beni çöp bidonuna atarlar ve gülerlerdi.”
Çocukların sataşmaları o denli bir noktaya geldi ki babası artık onu otobüs durağında bekliyor ve meskene kadar onunla birlikte yürüyordu. Lakin çocuklar Nathan’a da laf atmaktan geri durmuyorlardı.
Freddie için Nathan ve Betty Mae birer kahraman ve rol modeliydi.
“Babamı kimi vakit hiç tanımadığı insanlara yardım ederken, evsizlere yiyecek gdolayırken görürdüm. İnanılmaz bir adamdı ve ikisi beni alıp yetiştirmişlerdi, işte ben de bu biçimde biri olmak istiyordum.”
BBCBetty Mae ve Nathan Figgers
Hafta sonları Freddie ve Nathan çöp konteynerlerini dolaşır ve meskenlerden atılmış eşyalar içinde işe fayda bir şeyler olup olmadığına bakarlardı. Freddie’nin gözü bilgisayarlardaydı.
“Eski bir deyiş vardır. ‘Birinin çöpü oburunun hazinesidir’ derler. Ben de bilgisayarlara meraklıydım. Daima bir Gateway bilgisayarım olsun istiyordum lakin o sırada alacak paramız yoktu.”
Sonunda bir gün, Freddie 9 yaşındayken Goodwill ismindeki ikinci el eşya dükkanına gittiler ve orada çalışmayan eski bir Macintosh bilgisayar gördüler.
“Tezgahtarı ikna ettik. ‘Hey Size 24 dolara bırakırım’ dedi. Aldık konuta getirdik. Sevinçten çıldıracak üzereydim.”
O sırada Freddie aslına bakarsanız radyolar, çalar saatler ya da görüntü çalarlardan oluşan pek epey elektronik aygıtla içli dışlı olmuştu. O andan itibaren bütün ilgisi bozuk Mac bilgisayarına yöneliyor.
“Eve gittiğimizde çalışmadı. Ben de tek tek modüllerine ayırdım. Bakarken kapasitörlerin bozuk olduğunu fark ettim. Lehim tabancam vardı. Babamın radyolu çalar saatinden aldığım modülleri bilgisayarın kapasitörlerinin yerine lehimledim.”
Aşağı üst 50 denemeden daha sonra, bilgisayar sonunda çalışıyor. İşte o an Freddie, hayatı boyunca teknolojiyle uğraşmak istediğine karar veriyor.
BBCFreddie Figgers küçük bir çocukken
“Bilgisayar, çocukların benimle dalga geçmesinin verdiği bütün acıyı almıştı” diyor.
Ne vakit okulda birisi sataşsa ortasından “Eve gidince bilgisayarımla oynayacağım” diye düşünerek yatışıyor.
12 yaşına geldiğinde maharetleri oburlarının da dikkatini çekmeye başlıyor. Okul daha sonrası kulübünde, öbür çocuklar bahçede oynarken, Freddie okulun bilgisayar laboratuvarındaki bozuk bilgisayarları onarmaya girişiyor.
“Sabit diski bozuksa değiştiriyordum. Hafızası yetersizse RAM ekliyordum” diyor.
Okul daha sonrası faaliyetlerin sorumlusu hem de Quincy’nin belediye lideriydi ve Freddie’nin bozuk bilgisayarları birer birer hayata döndürdüğünü görür görmez, anne ve babasını alıp belediye binasına gelmesini istedi.
“Belediye binasına gittiğimizde bana bir art odadaki bilgisayarları gösterdi. Aman Yaradanım, tahminen 100 tanesi üst üste dizilmişti. Lider, ‘Bunların tamir edilmesi lazım’ dedi.”
O andan itibaren Freddie okuldan daha sonraki bütün vaktini, saati 12 dolara, bu bilgisayar yığınını tek tek tamir etmeye harcıyor.
“Parası önemli değildi aslında. Sevdiğim bir şeyi yapma fırsatıydı ve hayli zevk alıyordum.”
Freddie FiggersFreddie Figgers tamir ettiği birinci Macintosh ile
Bir kaç yıl daha sonra bir programlama fırsatı çıktı. Quincy kentinin su basıncını ölçen saatleri denetim edecek bir sisteme muhtaçlık vardı ve şirket bunu yapacak bir bilgisayar programının yazılımı için 600 bin dolar vereceğini açıklamıştı.
Kentin yöneticilerinden biri “Hey Freddie tam bir bilgisayar faresi. Tahminen bu işi yapabilir” dedi.
“Ben de ‘Efendim fırsat tanırsanız ben motamot bu programı yazabilirim’ dedim. O da bana muhtaçlık duyulan programı kurma fırsatı verdi. 600 bin dolar almadım. Olağan ödememi alıp konuta döndüm.”
Bu Freddie’nin ömründe değerli bir dönüm noktası oldu. Daha 15 yaşındaydı lakin anne ve babasını üzen bir kararla okulu bırakıp kendi bilgisayar işini kurmaya karar verdi.
“Eğitim, iş bulma, emeklilik döngüsüne inanıyorlardı. Ben bu zinciri kırıp öteki bir şey yapmak istedim” diyor.
Bir iki yıl ortasında Freddie’nin işi giderek büyür ve muvaffakiyet kazanırken, babası Nathan süratli bir Alzheimer sürecine giriyor.
Geceleri birdenbire uyanıp o gece televizyonda gördüğü bir şeyi motamot yenidenlamaya başlıyor. kimi vakit sabahları bir kalkıyor ki Nathan ortadan kaybolmuş.
Alzheimer’ın yol açtığı bir şey bu. kimi vakit tam giyinmeden lakin her vakit ayakkabıları ayağında dolaşmaya çıkıyor.
Bu gelişme Freddie’nin birinci icadının da niçini oluyor.
“Babamın ayakkabılarını aldım. Tabanında bir oyun oluşturup içine 90 megahertz gücünde bir hoparlör, mikrofon ve geniş bir bölgesel ağ kartı yerleştirdim. Bunu bilgisayarıma entegre ettim. Bunlar Apple yahut Google harita uygulamalarından evvel oldu daima. Bilgisayarım üzerinden de Tomtom’la birleştirdim.
“Babam ortadan kaybolunca bilgisayarımda bir düğmeye basıp, “Hey baba, neredesin?” diye sorabiliyordum. Ayakkabısındaki aygıttan çıkan sesle bunu duyuyor ve ‘Fred, nerede olduğumu bilmiyorum’ diyordu.”
Freddie bu noktada GPS izini sürerek babasının yerini buluyor ve gidip onu alıyordu. Bunu muhtemelen 8 sefer falan kullandığını anlatıyor.
BBCFreddie Figgers gençlik senelerında
Nathan’ın durumu yeterlice kötüleştiğinde, aileden onun bir bakım konutuna gitmesini isteyenler oluyor lakin Freddie bunu reddediyor. Onun yerine babasını iş toplantıları da dahil her yere yanında götürmeye başlıyor.
“O beni terk etmedi, ben de onu terk etmeyecektim elbette” diyor.
Müşterilerini ziyarete gittiğinde Nathan’ı otomobilin art koltuğunda havalandırmayı ve radyoyu açık, direksiyonu kilitli otururken bırakıyordu.
“Bir defasında görüşmedeydım, pencereden bir baktım ki, Rabbim, babam art pencereyi indirmiş oradan dışarı çıkmıştı. Panikledim o an ve mahcup da oldum lakin ‘Hey gitmem lazım benim’ dedim” diye anlatıyor.
Freddie görüşmeden apar topar çıkıyor, babasını yakındaki otoparkta otururken bulup rahatlıyor.
Nathan 2014 yılında 81 yaşında öldüğünde Freddie 24 yaşına gelmişti.
“Açıkçası beni yıktı. Zira bütün istediğim babamı keyifli etmekti” diyor.
Freddie pabuca yerleştirilen iz sürme aleti buluşunu 2,2 milyon dolara satmış, parasının gelmesini bekliyordu.
Nathan daima 1993 model bir Ford pikap kamyon ve bir balıkçı teknesi sahibi olmak istemişti, onları alacaktı. Ne yazık ki Freddie’nin bunları almaya gücü yettiğinde epey geç olmuştu.
“Bu hakikaten benim gözümü açan bir şey oldu ve bana paranın bir araçtan diğer bir şey olmadığını öğretti. Ben bu dünyayı terk etmedilk evvel burayı eskisinden daha uygun bir yer haline getirmek için elimden ne geliyorsa yapacağım.
“Babama bakıyorum. Varlıklı değildi lakin epeyce sayıda insanın hayatını etkiledi ve ben de karşılaştığım herkese karşı adil olmayı ve elimden gelen yardımı yapmayı istiyorum.”
Freddie Figgers
“Gittik, annemle babam kapıyı çalıyor lakin o kapıya gelmiyordu. Babam ‘Hey Fred cama tırmanıp içerden kapıyı açabilir misin?’ diye sordu.”
Freddie içeri girip içerden anne ve babasına kapıyı açtı. Her şey olağan görünüyordu. Annesinin amcası şöminenin yanındaki iskemlede hareketsiz duruyordu.
“Babam ona gerçek yürüdü ve anneme dönüp ‘Betty Mae, amca ölmüş’ dedi”
Akrabaları şeker komasına girmiş ve o yüzden ölmüştü.
“Diyabet hastası birini düşünün. Kan şekerlerini denetim ettiklerinde bunu bir yere yazmaları kayıt tutmaları gerekiyor. Annemin amcası bunu kaydetse de, yaşadığı kırsal bölgede bunu kıymetlendirecek kimse yoktu” diyor.
Freddie 22 yaşına geldiğinde bir akıllı glukometre icad etti. Bu alet kişinin kan şekerini anında ölçüyor ve en yakın akrabasına iletiyor, ayrıyeten elektronik sıhhat kayıtlarına da not düşüyordu. bu biçimdece bir hekim gerektiği vakit bunları denetim edebiliyordu. Alet ayrıyeten kişinin kan şekeri olağanın üzerindeyse ikaz mahiyetinde sarı bir alarm yolluyordu.
Lakin Freddie daha büyük bir proje üzerinde de çalışmaya başlamıştı. ABD’deki birden fazla kırsal bölgenin 2G ya da 3G ağlarına erişiminin olmadığının ve Quincy’de yaşayanların hala internete bir sınırı aramak yoluyla ulaşabildiğinin farkındaydı.
Bu kırsal bölgelerde bağlantı imkanlarını geliştirmek istiyordu. 2008 yılında Federal Bağlantı Kurulu’na fazlaca sayıdaki müracaatlarının birincisini yaptı ve kendi telekom şirketini kurmak için ruhsat istedi.
“Onlara büyük telekom şirketlerinin buralara gelip nüfusu 1000’den az bu yerleşimlere altyapı yatırımı yapmayacağını anlatmaya çalışıyordum.”
Bu kolay olmadı. Hatta Freddie’nin dediğine nazaran tam 394 sefer başvurması ve epey masraf yapması gerekti.
Ancak 2011 yılında Freddie 21 yaşında ABD’nin en genç telekom işletmecisi oldu. Ve NBC televizyonunun haberine nazaran Figgers Communication, ülkede, siyah bir Amerikalıya ilişkin tek telekomünikasyon şirketi.
Freddie birinci günlerde bütün işleri kendi yaptı. Birinci cep telefonu kulesini şahsen kendi dikmekten, fiber optik kabloları döşemeye kadar.
BBCFreddie Figgers, eşi Natlie ve kızları
Florida’nın kuzeyi ve güney Georgia’nın kırsal bölgelerine hizmet götürerek başladı ve şirketi istikrarlı bir biçimde büyüdü. 2014 yılına gelindiğinde Freddie Figgers F1 isimli bir akıllı telefon çıkardı. Bu aygıt taşıyan kişi saatte 16 kilometrenin üzerinde bir süratle gittiğinde bunu fark edip “güvenlik ayarı”na geçiyor ve insanların otomobil sürerken ileti atmasını engelliyor.
2019 yılında piyasaya çıkan Figgers F3 modeli ise birtakım blogcular tarafınca tanıtıldığı kadar ileri olmadığı tarafında eleştirildi.
Freddie BBC’ye “Amacımız bir yandan kaliteli ve ileri eserleri ucuza sunarken öteki yandan dürüst ve şeffaf olmak” diyor.
Freddie’nin 83 yaşındaki annesinde de şu sıralar Alzheimer başlangıcı var. Annesinin onun başarılarıyla epey gururlu olduğunu ve icad ettiği glukometrenin, amcasının hayatını kurtarabilecek değerli bir alet olduğunu bildiğini söylüyor.
2015 yılında savcı Natlie Figgers ile evlenen Freddie’nin artık küçük bir kızı var.
İşinin yanı sıra kurduğu vakıf üzerinden eğitim ve sıhhat projelerine yatırım yapıyor, dezavantajlı çocuklar ve ailelerine yardım ediyor. Son projeler içinde hami ailelerle kalan çocuklara bisiklet ve koronavirus pandemisi mühletince sıhhat çalışanlarına hami materyal temini de var.
Freddie küçük kızına hayatta vereceği en değerli tavsiyenin “hiçbir vakit vazgeçme, dünya ne kadar soğuk ve karanlık görünürse görünsün, vazgeçme” olacağını söylüyor. Ayrıyeten karşısına çıkan her insanın ömründe olumlu bir iz bırakmayı önemsiyor. Bu fikir ona babası ve bir numaralı destekçisi Nathan’dan miras.
Freddie Figgers’a birinci bilgisayarı 9 yaşındayken alındı. Bu gerçi eski ve bozuk bir bilgisayardı ancak onun teknoloji aşkının ve kimsenin iddia edemeyeceği bir biçimde, bir mucit, bir teşebbüsçü ve telekom milyoneri olmasını sağlayan hayat seyahatinin başlangıcı oldu.
“Koşullarınızın kim olduğunuzu belirlemesine müsaade vermeyin.”
31 yaşındaki teşebbüsçü Freddie Figgers’ın herkese birinci tavsiyesi bu.
8 yaşındayken babası Nathan’a, nerede ve nasıl doğduğunu sorduğunda unutulmaz bir karşılık almıştı.
“Bana ‘Dinle seninle açık konuşacağım Fred. Senin biyolojik annen seni terk etti. Ben ve Betty Mae seni esirgeyici ailelere göndermek istemedik ve evlat edindik. Sen benim oğlumsun’ dedi” diye anlatıyor.
Freddie, doğduktan daha sonrasında Florida’nın kırsal bir bölgesinde büyük bir çöp konteynerinin yakınına terkedilmiş olarak bulunmuştu.
“Bana bunları anlattığında, ‘Tamam çöpüm ben’ diye düşündüm, istenmediğimi hissettim. Fakat babam omuzumdan tutup ‘Dinle beni, bunun hiçbir vakit seni üzmesine müsaade verme’ dedi.”
Freddie’yi evlat edinen Nathan Figgers, ufak tefek tamirat işleri yapan bir usta, eşi Betty Mae Figgers ise tarım personeliydi.
1989 yılında yani Freddie’nin dünyaya geldiği yıl 50’li yaştaki Figgers çifti, Kuzey Florida’da 8 bin kadar nüfuslu kırsal bir yerleşim olan Quincy’de yaşıyorlardı.
BBCNathan Figgers, Betty Mae ile bir arada Freddie (sağda)
Figgerslar daha evvel pek epeyce çocuğa gözetici aile olarak bakmışlardı fakat iki günlük Freddie’yi oğulları olarak evlat edinmeye karar verdiler.
Freddie Nathan ve Betty Mae’de muhtaçlığı olan bütün sevgiyi bulduğunu fakat Quincy’deki çocukların kimi vakit fazlaca zalim olabildiğini anlatıyor.
“Çocuklar benimle alay edip ‘Çöplük bebeği’ , ‘Çöp oğlan’, ‘Seni kimse istemiyor’, ya da ‘Pissin sen’ üzere şeyler söylerlerdi. kimi vakit okul otobüsünden indiğimde arttan gelip beni yakalayan çocuklar beni çöp bidonuna atarlar ve gülerlerdi.”
Çocukların sataşmaları o denli bir noktaya geldi ki babası artık onu otobüs durağında bekliyor ve meskene kadar onunla birlikte yürüyordu. Lakin çocuklar Nathan’a da laf atmaktan geri durmuyorlardı.
Freddie için Nathan ve Betty Mae birer kahraman ve rol modeliydi.
“Babamı kimi vakit hiç tanımadığı insanlara yardım ederken, evsizlere yiyecek gdolayırken görürdüm. İnanılmaz bir adamdı ve ikisi beni alıp yetiştirmişlerdi, işte ben de bu biçimde biri olmak istiyordum.”
BBCBetty Mae ve Nathan Figgers
Hafta sonları Freddie ve Nathan çöp konteynerlerini dolaşır ve meskenlerden atılmış eşyalar içinde işe fayda bir şeyler olup olmadığına bakarlardı. Freddie’nin gözü bilgisayarlardaydı.
“Eski bir deyiş vardır. ‘Birinin çöpü oburunun hazinesidir’ derler. Ben de bilgisayarlara meraklıydım. Daima bir Gateway bilgisayarım olsun istiyordum lakin o sırada alacak paramız yoktu.”
Sonunda bir gün, Freddie 9 yaşındayken Goodwill ismindeki ikinci el eşya dükkanına gittiler ve orada çalışmayan eski bir Macintosh bilgisayar gördüler.
“Tezgahtarı ikna ettik. ‘Hey Size 24 dolara bırakırım’ dedi. Aldık konuta getirdik. Sevinçten çıldıracak üzereydim.”
O sırada Freddie aslına bakarsanız radyolar, çalar saatler ya da görüntü çalarlardan oluşan pek epey elektronik aygıtla içli dışlı olmuştu. O andan itibaren bütün ilgisi bozuk Mac bilgisayarına yöneliyor.
“Eve gittiğimizde çalışmadı. Ben de tek tek modüllerine ayırdım. Bakarken kapasitörlerin bozuk olduğunu fark ettim. Lehim tabancam vardı. Babamın radyolu çalar saatinden aldığım modülleri bilgisayarın kapasitörlerinin yerine lehimledim.”
Aşağı üst 50 denemeden daha sonra, bilgisayar sonunda çalışıyor. İşte o an Freddie, hayatı boyunca teknolojiyle uğraşmak istediğine karar veriyor.
BBCFreddie Figgers küçük bir çocukken
“Bilgisayar, çocukların benimle dalga geçmesinin verdiği bütün acıyı almıştı” diyor.
Ne vakit okulda birisi sataşsa ortasından “Eve gidince bilgisayarımla oynayacağım” diye düşünerek yatışıyor.
12 yaşına geldiğinde maharetleri oburlarının da dikkatini çekmeye başlıyor. Okul daha sonrası kulübünde, öbür çocuklar bahçede oynarken, Freddie okulun bilgisayar laboratuvarındaki bozuk bilgisayarları onarmaya girişiyor.
“Sabit diski bozuksa değiştiriyordum. Hafızası yetersizse RAM ekliyordum” diyor.
Okul daha sonrası faaliyetlerin sorumlusu hem de Quincy’nin belediye lideriydi ve Freddie’nin bozuk bilgisayarları birer birer hayata döndürdüğünü görür görmez, anne ve babasını alıp belediye binasına gelmesini istedi.
“Belediye binasına gittiğimizde bana bir art odadaki bilgisayarları gösterdi. Aman Yaradanım, tahminen 100 tanesi üst üste dizilmişti. Lider, ‘Bunların tamir edilmesi lazım’ dedi.”
O andan itibaren Freddie okuldan daha sonraki bütün vaktini, saati 12 dolara, bu bilgisayar yığınını tek tek tamir etmeye harcıyor.
“Parası önemli değildi aslında. Sevdiğim bir şeyi yapma fırsatıydı ve hayli zevk alıyordum.”
Freddie FiggersFreddie Figgers tamir ettiği birinci Macintosh ile
Bir kaç yıl daha sonra bir programlama fırsatı çıktı. Quincy kentinin su basıncını ölçen saatleri denetim edecek bir sisteme muhtaçlık vardı ve şirket bunu yapacak bir bilgisayar programının yazılımı için 600 bin dolar vereceğini açıklamıştı.
Kentin yöneticilerinden biri “Hey Freddie tam bir bilgisayar faresi. Tahminen bu işi yapabilir” dedi.
“Ben de ‘Efendim fırsat tanırsanız ben motamot bu programı yazabilirim’ dedim. O da bana muhtaçlık duyulan programı kurma fırsatı verdi. 600 bin dolar almadım. Olağan ödememi alıp konuta döndüm.”
Bu Freddie’nin ömründe değerli bir dönüm noktası oldu. Daha 15 yaşındaydı lakin anne ve babasını üzen bir kararla okulu bırakıp kendi bilgisayar işini kurmaya karar verdi.
“Eğitim, iş bulma, emeklilik döngüsüne inanıyorlardı. Ben bu zinciri kırıp öteki bir şey yapmak istedim” diyor.
Bir iki yıl ortasında Freddie’nin işi giderek büyür ve muvaffakiyet kazanırken, babası Nathan süratli bir Alzheimer sürecine giriyor.
Geceleri birdenbire uyanıp o gece televizyonda gördüğü bir şeyi motamot yenidenlamaya başlıyor. kimi vakit sabahları bir kalkıyor ki Nathan ortadan kaybolmuş.
Alzheimer’ın yol açtığı bir şey bu. kimi vakit tam giyinmeden lakin her vakit ayakkabıları ayağında dolaşmaya çıkıyor.
Bu gelişme Freddie’nin birinci icadının da niçini oluyor.
“Babamın ayakkabılarını aldım. Tabanında bir oyun oluşturup içine 90 megahertz gücünde bir hoparlör, mikrofon ve geniş bir bölgesel ağ kartı yerleştirdim. Bunu bilgisayarıma entegre ettim. Bunlar Apple yahut Google harita uygulamalarından evvel oldu daima. Bilgisayarım üzerinden de Tomtom’la birleştirdim.
“Babam ortadan kaybolunca bilgisayarımda bir düğmeye basıp, “Hey baba, neredesin?” diye sorabiliyordum. Ayakkabısındaki aygıttan çıkan sesle bunu duyuyor ve ‘Fred, nerede olduğumu bilmiyorum’ diyordu.”
Freddie bu noktada GPS izini sürerek babasının yerini buluyor ve gidip onu alıyordu. Bunu muhtemelen 8 sefer falan kullandığını anlatıyor.
BBCFreddie Figgers gençlik senelerında
Nathan’ın durumu yeterlice kötüleştiğinde, aileden onun bir bakım konutuna gitmesini isteyenler oluyor lakin Freddie bunu reddediyor. Onun yerine babasını iş toplantıları da dahil her yere yanında götürmeye başlıyor.
“O beni terk etmedi, ben de onu terk etmeyecektim elbette” diyor.
Müşterilerini ziyarete gittiğinde Nathan’ı otomobilin art koltuğunda havalandırmayı ve radyoyu açık, direksiyonu kilitli otururken bırakıyordu.
“Bir defasında görüşmedeydım, pencereden bir baktım ki, Rabbim, babam art pencereyi indirmiş oradan dışarı çıkmıştı. Panikledim o an ve mahcup da oldum lakin ‘Hey gitmem lazım benim’ dedim” diye anlatıyor.
Freddie görüşmeden apar topar çıkıyor, babasını yakındaki otoparkta otururken bulup rahatlıyor.
Nathan 2014 yılında 81 yaşında öldüğünde Freddie 24 yaşına gelmişti.
“Açıkçası beni yıktı. Zira bütün istediğim babamı keyifli etmekti” diyor.
Freddie pabuca yerleştirilen iz sürme aleti buluşunu 2,2 milyon dolara satmış, parasının gelmesini bekliyordu.
Nathan daima 1993 model bir Ford pikap kamyon ve bir balıkçı teknesi sahibi olmak istemişti, onları alacaktı. Ne yazık ki Freddie’nin bunları almaya gücü yettiğinde epey geç olmuştu.
“Bu hakikaten benim gözümü açan bir şey oldu ve bana paranın bir araçtan diğer bir şey olmadığını öğretti. Ben bu dünyayı terk etmedilk evvel burayı eskisinden daha uygun bir yer haline getirmek için elimden ne geliyorsa yapacağım.
“Babama bakıyorum. Varlıklı değildi lakin epeyce sayıda insanın hayatını etkiledi ve ben de karşılaştığım herkese karşı adil olmayı ve elimden gelen yardımı yapmayı istiyorum.”
Freddie Figgers
“Gittik, annemle babam kapıyı çalıyor lakin o kapıya gelmiyordu. Babam ‘Hey Fred cama tırmanıp içerden kapıyı açabilir misin?’ diye sordu.”
Freddie içeri girip içerden anne ve babasına kapıyı açtı. Her şey olağan görünüyordu. Annesinin amcası şöminenin yanındaki iskemlede hareketsiz duruyordu.
“Babam ona gerçek yürüdü ve anneme dönüp ‘Betty Mae, amca ölmüş’ dedi”
Akrabaları şeker komasına girmiş ve o yüzden ölmüştü.
“Diyabet hastası birini düşünün. Kan şekerlerini denetim ettiklerinde bunu bir yere yazmaları kayıt tutmaları gerekiyor. Annemin amcası bunu kaydetse de, yaşadığı kırsal bölgede bunu kıymetlendirecek kimse yoktu” diyor.
Freddie 22 yaşına geldiğinde bir akıllı glukometre icad etti. Bu alet kişinin kan şekerini anında ölçüyor ve en yakın akrabasına iletiyor, ayrıyeten elektronik sıhhat kayıtlarına da not düşüyordu. bu biçimdece bir hekim gerektiği vakit bunları denetim edebiliyordu. Alet ayrıyeten kişinin kan şekeri olağanın üzerindeyse ikaz mahiyetinde sarı bir alarm yolluyordu.
Lakin Freddie daha büyük bir proje üzerinde de çalışmaya başlamıştı. ABD’deki birden fazla kırsal bölgenin 2G ya da 3G ağlarına erişiminin olmadığının ve Quincy’de yaşayanların hala internete bir sınırı aramak yoluyla ulaşabildiğinin farkındaydı.
Bu kırsal bölgelerde bağlantı imkanlarını geliştirmek istiyordu. 2008 yılında Federal Bağlantı Kurulu’na fazlaca sayıdaki müracaatlarının birincisini yaptı ve kendi telekom şirketini kurmak için ruhsat istedi.
“Onlara büyük telekom şirketlerinin buralara gelip nüfusu 1000’den az bu yerleşimlere altyapı yatırımı yapmayacağını anlatmaya çalışıyordum.”
Bu kolay olmadı. Hatta Freddie’nin dediğine nazaran tam 394 sefer başvurması ve epey masraf yapması gerekti.
Ancak 2011 yılında Freddie 21 yaşında ABD’nin en genç telekom işletmecisi oldu. Ve NBC televizyonunun haberine nazaran Figgers Communication, ülkede, siyah bir Amerikalıya ilişkin tek telekomünikasyon şirketi.
Freddie birinci günlerde bütün işleri kendi yaptı. Birinci cep telefonu kulesini şahsen kendi dikmekten, fiber optik kabloları döşemeye kadar.
BBCFreddie Figgers, eşi Natlie ve kızları
Florida’nın kuzeyi ve güney Georgia’nın kırsal bölgelerine hizmet götürerek başladı ve şirketi istikrarlı bir biçimde büyüdü. 2014 yılına gelindiğinde Freddie Figgers F1 isimli bir akıllı telefon çıkardı. Bu aygıt taşıyan kişi saatte 16 kilometrenin üzerinde bir süratle gittiğinde bunu fark edip “güvenlik ayarı”na geçiyor ve insanların otomobil sürerken ileti atmasını engelliyor.
2019 yılında piyasaya çıkan Figgers F3 modeli ise birtakım blogcular tarafınca tanıtıldığı kadar ileri olmadığı tarafında eleştirildi.
Freddie BBC’ye “Amacımız bir yandan kaliteli ve ileri eserleri ucuza sunarken öteki yandan dürüst ve şeffaf olmak” diyor.
Freddie’nin 83 yaşındaki annesinde de şu sıralar Alzheimer başlangıcı var. Annesinin onun başarılarıyla epey gururlu olduğunu ve icad ettiği glukometrenin, amcasının hayatını kurtarabilecek değerli bir alet olduğunu bildiğini söylüyor.
2015 yılında savcı Natlie Figgers ile evlenen Freddie’nin artık küçük bir kızı var.
İşinin yanı sıra kurduğu vakıf üzerinden eğitim ve sıhhat projelerine yatırım yapıyor, dezavantajlı çocuklar ve ailelerine yardım ediyor. Son projeler içinde hami ailelerle kalan çocuklara bisiklet ve koronavirus pandemisi mühletince sıhhat çalışanlarına hami materyal temini de var.
Freddie küçük kızına hayatta vereceği en değerli tavsiyenin “hiçbir vakit vazgeçme, dünya ne kadar soğuk ve karanlık görünürse görünsün, vazgeçme” olacağını söylüyor. Ayrıyeten karşısına çıkan her insanın ömründe olumlu bir iz bırakmayı önemsiyor. Bu fikir ona babası ve bir numaralı destekçisi Nathan’dan miras.